„И ќе ти ги дадам клучевите на царството небесно, и што и да сврзеш на земјата, ќе се појави веќе сврзано во небото; и што и да разврзеш на земјата, ќе биде веќе разврзано во небото.“ (Матеј 16,19)
Исус продолжил: „А јас ти кажувам дека ти си Петар, и на таа карпа ќе ја изградам мојата Црква, и вратата гробна нема да ја победи“. Зборот Петар значи камен – камен што се тркала. Петар не бил карпата врз која е втемелена црквата. Вратата гробна го надвладала кога со клетва се откажал од својот Господ. Црквата е изградена врз Оној што не може да го надвлада гробната врата…
„На таа Карпа“, рекол Исус, „ќе ја изградам мојата Црква“. Во присуство на сите небесни духовни суштества, во присуство на невидливата армија на смртта, Христос ја основал својата Црква врз живата Карпа. Таа Карпа е самиот Тој – Неговото тело скршено и рането за нас. Црквата што е изградена на овој темел нема да ја надвладее вратата гробна.
Колку слаба изгледала Црквата кога Исус ги изговорил овие зборови! Постоел само грст верници против кои ќе биде насочена сета сила на лошите духови и на лошите луѓе, но сепак, Христовите следбеници не требало да се плашат. Изѕидани на Карпата на нивната сила, тие не можат да бидат урнати.
Шест илјади години верата е ѕидана врз Христа. Шест илјади години виорите на луњите на сатанскиот бес удираат во Карпата на нашето спасение; но таа неподвижно стои. Петар ја изнел вистината што го претставува темелот на верата на Црквата и Исус го почестил како претставник на целото тело составено од верници. Тој рекол: „Ќе ти ги дадам клучевите од небесното царство, па сѐ што ќе сврзеш на земјата, ќе биде сврзано на небото, и што ќе разврзеш на земјата, ќе биде разврзано на небото“. Сите зборови на Светото писмо се Негови и опфатени се со ова. Овие зборови имаат сила да го отворат и да го затворат небото. Тие ги објавуваат условите под кои луѓето се примаат или отфрлаат. Така делото на оние што ја проповедаат Божјата реч е животен мирис за живот или смртен мирис за смрт. Нивната мисија се мери според вечниот резултат. (Копнежот на вековите, стр. 412-414. оригинал)
