„Не бој се од она, што ќе претрпиш. Ете, ѓаволот ќе фрли некои од вас во темница, за да бидете искушувани, и ќе бидете во неволја десет дни. Биди верен до смрт и ќе ти дадам круната на животот.“ (Откровение 2,10)
Чекателите ќе бидат овенчани со слава, чест и бесмртност. Нема потреба да ми зборувате за почестите на овој сет или за славата на неговите великани. Сето тоа е суета. Само да бидат допрени од Божјиот прст и наскоро ќе се вратат во прав. Јас сакам трајна чест, која не бледнее, чест која никогаш нема да пропадне; венец побогат од било која круна која некогаш го красела челото на некој владетел. (Review and Herald, 17. august 1869)
Тогаш видов голем број ангели како донесуваат од градот славни круни, круна за секој светија, со неговото име напишано на неа. На барање на Исус ангелите Му ги додаваат сите тие круни и Тој со својата десна рака, прекрасниот Исус ги поставува на главите на светиите. На ист начин ангелите донесоа харфи и Исус исто така и нив им ги предаде на светиите. Заповедничкиот ангел дава почетен тон, и тогаш секој глас беше подигнат во најсрдечна пофалба и благодарност и секоја рака умешно ги мрдаше жиците на харфата, произведувајќи мелодична музика во богати и совршени акорди…
Во градот сите нешта пружаат задоволство за окото. Богата слава се гледа на сите страни. Тогаш Исус погледна кон своите откупени светии, нивните лица блескаа со слава; и додека Тој не го симнува од нив својот умилен поглед, Тој рече со својот богат милозвучен глас: „Јас ја гледам маката на Мојата душа, и задоволен сум. Сето ова богатство и слава е ваше да уживате во неа засекогаш. Вашите тагувања се завршени. Веќе нема да има смрт ниту жал ниту плачење, ниту ќе има повеќе болка.“
Тогаш јас видов како Исус го води својот народ до дрвото на животот… На дрвото на животот се наоѓаа најубавите плодови, од кои што светиите можеа слободно да јадат. Во градот се наоѓа и величествениот престол, од кого излегуваше бистра река на водата на животот, чиста како кристал. На двете страни од оваа река се наоѓаше дрвото на животот, и на бреговите на реката имаше други прекрасни дрвја носејќи плод кој беше добар за јадење…
Јазикот е целосно премногу слаб во обид да се опише небото. Кога сцената се подигнуваше пред мене, јас се изгубив во воодушевување. Однесена со ненадминливиот сјај и извонредната слава, јас го спуштив своето перо и воскликнав: „Ох, каква љубов! Каква прекрасна љубов! Највозвишениот јазик не може да ја опише славата на небото и љубовта на Спасителот која со ништо не може да се спореди.“ (Early Writings, str. 288.289)
