„Блажени се кротките, зашто тие ќе ја наследат земјата!“ (Матеј 5,5)
„Блазе на кротките“. Тешкотиите со кои се сретнуваме можат значително да се намалат со таа кротост што е скриена во Христа. Ако ја имаме понизноста на нашиот Учител, ќе се издигнеме над презирите, над префрлувањата и неприликите на кои сме секојдневно изложени и тие ќе престанат да го засенчуваат духот со стушеност. Највозвишен доказ за благородноста на еден христијанин е владеењето со себеси. Оној што не може за време на малтретирањето или суровоста да остане прибран, со благ и постојан дух, го лишува Бога од правото да го открие во него совршенството на својот карактер. Понизноста на срцето е сила што им донесува победа на Христовите следбеници; таа е обележје на нивната врска со горните дворови.
„Навистина е возвишен Господ, но Тој ги гледа понизните“ (Псалм 138,6). Бог нежно ги набљудува оние што го откриваат кроткиот и понизен Христов Дух. Светот може да ги гледа со презир, но во неговите очи тие имаат голема вредност. Пропусница за небесните дворови нема да добијат само мудрите, големите, доброчинителите; не само вредните работници, полни со ревност и со неуморна трудољубивост. Не! Ширум отворена врата ќе имаат сиромашните со дух кои копнееле Христос со своето присуство да живее во нив, кои имаат кротко срце, чијшто најдлабок копнеж е да ја извршуваат Божјата волја. Тие ќе бидат во бројот на оние што ја испрале и ја избелиле својата облека во крвта на Јагнето. „Затоа се пред Божјиот престол и му служат дење и ноќе во Неговиот храм. А Оној што седи на престолот, ќе слезе и ќе живее меѓу нив“ (Откровение 7,15)…
Милостивите ќе најдат милост, а оние што имаат чисто срце ќе го видат Бога. Секоја нечиста мисла ја обесветува душата, ги ослабува моралните чувства и настојува да го избрише дејствувањето на Светиот Дух. Таа го затемнува духовниот вид за луѓето да не можат да го гледаат Бога. Господ може да прости и му проштава на грешникот што се кае, но иако му е простено, душата е повредена. Оној што сака јасно да ги разликува духовните вистини, мора да избегнува секоја нечистотија во говорот или во мислите.
Меѓутоа, Христовите зборови покриваат повеќе отколку само слобода од сетилната нечистотија, повеќе отколку слобода од церемонијалното сквернавење што Евреите толку строго го избегнувале. Себичноста нè спречува да го гледаме Бога. Себичниот дух Бога потполно го изедначува со себеси. Додека не го отфрлиме тоа, не можеме да го разбереме Него кој е љубов. Само несебичното срце, кроткиот дух полн со доверба, ќе го види Бога како „милослив, жалослив, бавен на гнев и богат со милост и со љубов“ (Излез 34,6). (Копнежот на вековите, стр. 301.302. оригинал)
