„Чувајте се од книжниците, кои сакаат да одат во долги облеки, на кои им се мили: поздравите на јавни места; првите места во синагогите и челните места на гозбите! Кои ги изедуваат домовите на вдовиците, и лажно се молат долго. Тие ќе добијат поголема пресуда!“ (Лука 20,46.47)
Молитвените состаноци треба да бидат најинтересни, но често се слабо организирани. Многумина доаѓаат да слушаат проповед, но ги занемаруваат молитвените состаноци. И овде е потребно да се побара божествена мудрост за да се направат тие собири интересни и привлечни. Луѓето гладуваат за лебот на животот и ако го најдат на молитвените состаноци, ќе доаѓаат духовно да се нахранат.
Долгите сувопарни излагања и молитви не се пожелни никаде, а особено не на собирите за искажување на сведоштва. На оние кои се секогаш подготвени да се истакнат и нешто да кажат им се дозволува дрско да го потиснуваат сведоштвото на срамежливите и повлечените. Најповршните обично имаат најмногу да кажат. Нивните молитви се долги и механички, така што само ги заморуваат ангелите и останатите молители кои ги слушаат. Нашите молитви на јавните собири треба да бидат кратки и одредени. Ако некој има потреба за долго барање во молитва, кое заморно би делувало на останатите, нека го остави тоа за тајната молитва. Дозволете Светиот Дух да влезе во вашето срце и Тој ќе го очисти од секој студен формализам.
Христос им зборувал на учениците дека нивната молитва треба да биде кратка и да го содржи само она што го сакаат и ништо повеќе. Тој ја одредува содржината и траењето на молитвата; таа треба да содржи благодарност и желба за земен и духовен благослов. Колку е содржајна оваа молитва! Таа ги содржи потребите на сите луѓе! Една до две минути се доволни за секоја обична молитва. Може да се случи Божјиот Дух да поттикне некоја посебна молитва, во која понизно се обраќаме преку Духот. Жедната душа болно копнее за Бога додека се бори како што го правел тоа Јаков и нема да се смири без некој посебен знак на Божјата сила. Ова е по волја на Бога.
Молитвите на многумина се безживотни и со призвук на проповед. Таквите се молат на луѓето, а не на Бога. Кога би се молеле на Бога и навистина би сфатиле што прават, би се исплашиле од својата смелост, бидејќи под наметката на молитвата му се обраќаат на Господа со цел говор како на Творецот на вселената да му се потребни некои известувања во поглед на она што се случува во овој свет. Сите овие молитви се како ѕвоно кое ѕвони и како кимвал кој ѕвечи. Тие не се примаат на небо. Тие ги заморуваат Божјите ангели кои се принудени да ги слушаат. (Counsels for the Church, str. 292.293)
