„Исто така и Духот и помага на нашата слабост, зашто ние не знаеме за што да се молиме, како што треба: но Самиот Дух посредува за нас со неискажливи воздишки.“ (Римјаните 8,26)
Има многу луѓе кои, иако настојуваат да се придржуваат кон Божјите заповеди, немаат потполн мир ниту радост. Тоа доаѓа оттаму што во своето секојдневно искуство не се вежбаат во верата.Тие како да одат по опустена земја, по солена пустина. Бараат малку, а би можеле да бараат многу повеќе, зашто нема граници за Божјите ветувања. Тие немаат вистинска претстава за посветеноста што се стекнува со послушноста кон вистината. Господ сака сите негови синови и ќерки да бидат среќни, спокојни и послушни. Вежбајќи се во верата, верникот се здобива со тие благодати. Со вера може да се надомести секој недостаток на карактерот, да се исчисти од секоја нечистотија, да се исправи секоја грешка и да се развие секоја добра особина.
Молитвата е од небото одредено средство за успех во борбата против гревот и во развојот на христијанскиот карактер. Божественото влијание, што се јавува како одговор на молитвата упатена со вера, во душата на молителот го остварува она за што тој се моли. Можеме да се молиме за проштавање на гревот, за Светиот Дух, за карактер сличен на Христовиот, за мудрост и сила да го извршуваме Неговото дело, за секој дар што го ветил, зашто Неговото ветување гласи: „Барајте и ќе добиете!“
Кога Мојсеј бил на гората со Бога, ја видел мострата на онаа величествена градба што требало да биде живеалиште на неговата слава. На гората со Бога – на местото за тајна молитва – мораме да размислуваме за Неговиот величествен идеал за човештвото. Во сите векови, преку заедницата на човечките суштества со небото, Бог ја спроведувал намерата што ја имал за своите деца, откривајќи им ја постепено на нивните души науката на милоста. Начинот на кој Тој ни ја открива вистината е изнесен во зборовите: „Излезот му е уреден како зората“ (Осија 6,3). Како што е нагласено во овој пример, оној што се става во положба во која Бог може да го просветли, напредува и излегува постепено од мугрите во блескотна дневна светлина.
Вистинската љубов, совршената послушност и целосното потчинување на Божјата волја – тоа е вистинска посветеност. Покорувајќи ѝ се на вистината, ние исцело му се посветуваме на Бога. Нашата совест мора да се исчисти од мртвите дела за да му служиме на живиот Бог. Ние сѐ уште сме несовршени, но наше предимство е што можеме да се оттргнеме од стапиците на себичноста и од гревот и да напредуваме кон совршенството. (Делата на апостолите, стр. 563.564)
