„Затоа, ако Ми се покорувате верно и го држите Мојот Завет, вие ќе Ми бидете посебна сопственост, покрај сите народи – па Мој е целиот свет!“ (Излез 19,5)
Нашите прародители, иако создадени невини и свети, не биле лишени од можноста да згрешат. Бог им дал слободна волја и ги создал како суштества способни да ја ценат мудроста и благонаклоноста на Неговиот карактер и правичноста на Неговите барања и наполно слободно да одлучуваат дали ќе му бидат послушни или не. Имале среќа да разговараат со Бога и со светите ангели, но пред нивната сигурност да може да се смета за овековечена, требало да се провери нивната верност. Уште од почеток на човековото постоење, требало да се заузда склоноста кон попуштање себеси, таа судбоносна силна склоност која била основна причина и за падот на сатаната. Дрвото на сознанието што се наоѓало во средината на градината, недалеку од дрвото на животот, било одредено да ја провери послушноста, љубовта и верата на нашите прародители. Под закана на смртна казна им било забрането да вкусат плод од тоа дрво додека плодови од секое друго дрво можеле да јадат слободно. Исто така морале да бидат изложени на искушение што ќе им го наметне сатаната; меѓутоа, кога би му одолеале на искушението, конечно би биле оттргнати од неговата моќ и вечно би се радувале уживајќи ја Божјата милост и наклоност.
Бог на човекот му поставил закон како неизбежен услов за неговото постоење. Тој бил приврзаник на Божјото владеење, а без закон не може да постои ниту една влада ниту каква било власт. Бог можел човекот да го создаде така што да не може да го прекрши Неговиот закон; Тој можел да ја задржи раката на Адама да не го допре забранетиот плод, но во тој случај човекот не би имал слободна волја, не би бил слободно морално суштество, туку само послушна машина. Без слобода на избор, неговата послушност не би била доброволна, туку присилна. Тој не би можел слободно да го развива својот карактер, што би било противно на планот според кој Бог постапувал со жителите на другите светови. Тоа не би било достојно за човекот како разумно суштество и би одело во прилог на обвинувањето на сатаната дека Божјото владеење всушност е самоволна тиранија.
Бог човекот го создал добар; му всадил благородни црти во карактерот, без наклоност кон злото. Го надарил со високи способности на разумот и пред него ставил сѐ што го поттикнувало цврсто да се придржува кон својата преданост спрема Него. Услов за вечно блаженство и среќа бил постојана и целосна послушност. Под тие услови му бил обезбеден пристап кон дрвото на животот. (Патријарси и пророци, стр. 48.49. оригинал)
