„Затоа Законот е свет; а и заповедта е света, и праведна, и добра.“ (Римјаните 7,12)
Бидејќи „законот Господен е совршен“, секое оддалечување од него е зло. Христос ги осудува оние што се непослушни на Божјите заповеди и кои и другите ги учат да прават така. Животот на Спасителот, кој бил живот на послушност, ги исполнувал сите барања на законот; Тој докажал дека со човечката природа може да се држи законот и покажал совршенство на карактер што се развива со послушноста. Сите што се послушни, како и Тој што бил послушен, исто така објавуваат дека законот е „свет и заповедта е света, праведна и добра“ (Римјаните 7,12). Од друга страна, сите што ги кршат Божјите заповеди, го поткрепуваат тврдењето на сатаната дека законот е неправеден и дека не може да се слуша. На тој начин тие ги поддржуваат измамите на големиот противник и го обесчестуваат Бога. Тие се деца на сатаната кој бил прв бунтовник против Божјиот закон. Да им се дозволи ним пристап на небото, би значело повторно да се внесат никулци на неслога и бунт и да се загрози благосостојбата на вселената. Ниеден човек, кој своеволно занемарува едно начело на законот, нема да влезе во небесното царство.
Рабините својата праведност ја сметале како пропусница за небото, но Исус изјавил дека таа е недоволна и безвредна. Фарисејската праведност била сочинета од надворешни обреди и од теоретско знаење на вистината. Рабините тврделе дека се свети во своите лични напори да го одржат законот; но нивните дела ја разделиле праведноста од религијата. Додека во ситници биле точни во почитувањето на обредите, нивниот живот бил неморален и понижен. Со својата божемна праведност не би можеле никогаш да влезат во небесното царство.
Најголема измама на човечкиот дух во Христовите денови било сфаќањето дека правдата едноставно е само согласување со вистината. Во целокупното човечко искуство теоретското знаење на вистината се покажало недоволно за спасение на душата. Тоа не донесува плодови на праведноста. Ревносното почитување на она што се нарекува теолошка вистина често е здружено со омраза кон правата вистина откриена во животот. Најмрачните поглавја во историјата се оптоварени со извештаи за злосторства што ги направиле верските фанатици. Фарисеите тврделе дека се Аврамови деца, фалејќи се дека поседуваат божествени пророштва; сепак, овие предимства нив не ги сочувале од себичност, од злоба, од желба за добивка и од најниско лицемерство. Себеси се сметале за најпобожни на светот, но нивната божемна правоверност ги навела да го распнат Господа на славата. (Копнежот на вековите, стр. 308.309. оригинал)
