„Зашто Христос не влезе во ракотворна Светина, која е образ на вистинската, туку во самото небо, за да се јави сега пред Божјото лице за нас.“ (Евреите 9,24)
Христос е во небесните дворови и посредува за својата црква – залагајќи се за оние за кои платил откуп со својата крв. Ниту вековите, ниту милениумите не можат да ја намалат силата на Неговата откупителска жртва…
Гревот на Адам и Ева предизвикал ужасно одвојување помеѓу Бога и човекот. А Христос застанал помеѓу паднатиот човек и Бога и му рекол на човекот: ‘Сè уште можеш да му се вратиш на Таткото; постои план според кој Бог може да се помири со човекот и човекот со Бога. Преку посредници можеш да се приближиш на Бога.’ Тој е голем Првосвештеник кој преколнува во ваше име. И вие морате да дојдете и да го изложите својот случај пред Таткото преку Исуса Христа. Така можете да најдете пристап кон Бога.
Исус Христос е претставен како постојано стои пред олтарот, моментално принесувајќи жртва за гревовите на светот. Тој е Свештеник на вистинската Скинија што ја изградил Господ, а не човек. Симболичните сенки на еврејското Светилиште немаат веќе никаква вредност. Дневното и годишно типско помирување нема потреба повеќе да се одвиваат, но жртвата за помирување преку Посредникот е неопходна заради постојаните гревови. Исус врши служба во Божје присуство, принесувајќи ја Својата пролeaна крв, како да е заклано јагне…
Верските обреди, молитвите, славењето, покајничкото признавање на гревот се издигаат од вистинскиот верник како темјан до небесното Светилиште; но додека поминуваат низ расипаните животни текови на човештвото, тие толку многу се изменуваат што доколку не се прочистат со крв, пред Бога не можат да бидат од некаква вредност… Целиот темјан и сите мириси од земската Скинија мораат да бидат натопени со капките од Христовата крв. Тој пред Таткото ја држи кадилницата на своите лични заслуги, во кои нема ниту дамка од земска расипаност. Тој во оваа кадилница ги собира молитвите, славењето и признанијата од својот народ, и со нив ја става својата безгрешна праведност. Тогаш, збогатен со заслугите на Христовата жртва, мирисот од темјанот се шири и доаѓа пред Бога како целосно прифатлив…
О, кога сите би можеле да видат дека сѐ што е поврзано со послушноста, фалењето и благодарноста мора да биде ставено на разгорениот оган на Христовата праведност.“ (God’s Amazing Grace, 153.154)
