„Што смислувате вие против Господа? Тој уништува до крај; неволјата нема да се подигне двапати.“ (Наум 1,9)
Бунтот на сатаната требало да биде поука за целата вселена во сите времиња и вечно сведоштво за природата и за страшните последици на гревот. Начелата на сатаната и нивното влијание врз луѓето и врз ангелите требало да покажат какви се плодовите на отстранувањето на божествениот авторитет и да посведочат дека со постоењето на божественото владеење и со неговиот Закон е поврзана благосостојбата на сите суштества што ги создал Бог. Така историјата на овој страшен бунт требало да биде постојана заштита за сите свети суштества, да ги сочува од погрешно сфаќање за тоа што значи престапот и да ги заштити од гревот и од неговата казна.
Сѐ до крајот на бунтот на небото, големиот насилник постојано се оправдувал. Кога било објавено дека со сите свои приврзаници мора да биде протеран од становите на блаженството, водачот на заговорот дрско го покажал својот презир кон Законот на Творецот. Постојано повторувал дека на ангелите не им е потребен никаков надзор, туку треба да бидат слободни да ја извршуваат својата сопствена волја која секогаш ќе ги води исправно. Ги критикувал божествените закони како некое ограничување на нивната слобода и изјавил дека негова намера е да го укине Законот, за небесната војска, ослободена од овој јарем, да може да постигне повозвишен и пославен живот.
Еднодушно сатаната и неговите чети сета одговорност за својот бунт ја струполиле врз Христа, тврдејќи дека никогаш не би се побуниле кога не би биле укорени. Упорни и пркосни во своето неверство и напразно обидувајќи се да го оборат Божјето владеење, претставувајќи се богохулно како невини жртви на некаква насилничка власт, бунтовникот и сите негови приврзаници најпосле биле истерани од небото.
Истиот дух што го почнал бунтот на небото, сѐ уште предизвикува бунт на земјата. Сатаната продолжил кај луѓето да се служи со истите средства како и кај ангелите. Во децата на непокорноста сега владее неговиот дух. Како тој, така и тие, се обидуваат да ги урнат оградите на Божјиот закон и на луѓето им ветуваат слобода со престапување на Неговите прописи. Карањето на гревот сѐ уште предизвикува дух на омраза и отпор. Кога Божјите опомени влијаат врз совеста на луѓето, сатаната ги гони да се оправдуваат и за својот грешен живот да бараат одобрение од другите. (Големата борба, стр. 499.500. оригинал)
