„Господи, послушај ја мојата молитва, чуј ја мојата молба, по Твојата вистина; услиши ме по Твојата правда.“ (Псалм 143,1)
Нашата душа нека се отвори и нека се издигне за Бог да може да ни помогне да ја вдишуваме небесната атмосфера. Ние мораме да живееме во таква Божја близина, што при секое неочекувано искушение нашите мисли да се свртуваат кон Него исто толку природно, како цутот што го следи сонцето.
Изнесете му ги на Бога своите потреби, своите радости, своите таги, своите грижи и своите стравувања. Вие не можете да го преоптоварите; вие не можете да го заморите. Оној што ги изброил влакната на вашата глава не е рамнодушен кон потребите на своите деца. „Зашто Господ е полн со милост и со сочувство“ (Јаков 5,11). Неговото срце, полно со љубов, е трогнато со нашите жалости дури и кога само зборуваме за нив. Изнесете му го сѐ она што го збунува вашиот ум. На Оној кој во својата рака ги држи световите и управува со сите работи во вселената, ништо не му е премногу тешко да го носи. Сѐ што е поврзано со нашиот мир, за Него ништо не е премногу незначително за да го забележи. Нема ниедно поглавје во нашето искуство што за Него би било премногу мрачно да го чита; нема проблем кој за Него би бил премногу тежок да го реши. Нема несреќа што би го снашла најмалечкото негово дете, нема грижа што би ја мачела душата, нема радост што би разгалила, нема искрена молитва што би полетала од усните, а нашиот небесен Отец да не ја види, веднаш да не се заинтересира. „Тој ги исцелува ранетите души и ги преврзува нивните рани“ (Псалм 147,3). Односот меѓу Бога и секоја душа е толку личен и целосен, што се чини дека нема ниту една друга душа на земјата да го дели со неа Неговото грижливо внимание, ниту една друга душа за која би го дал својот сакан Син.
Исус рекол: „Во тој ден ќе барате во мое име; и не ви велам дека јас ќе го молам Отецот за вас, бидејќи самиот Отец ве љуби.“ „Туку јас ве избрав вас… и што и да побарате во мое име, да ви даде“ (Јован 16,26.27; 15,16). Меѓутоа, да се молиме во Исусово име значи многу повеќе отколку да го споменеме неговото име на почетокот и на крајот од молитвата.Тоа значи да се молиме според Исусовиот ум и дух, верувајќи им на Неговите ветувања, потпирајќи се на Неговата милост и творејќи ги Неговите дела.
Бог не бара од никого од нас да стане пустиник или монах, да се повлече од светот за да прави богоугодни дела. Нашиот живот мора да биде сличен на Христовиот – меѓу планината и мноштвото. Оној што не прави ништо друго освен што се моли, наскоро ќе престане да се моли или неговите молитви ќе се претворат во празна навика. (Патот кон Христа, стр. 99-101. оригинал)
