„О, колку го љубам Твојот Закон, по цел ден размислувам за него.“ (Псалм 119,97)
На сѐ што е создадено се гледа отпечаток на Божеството. Природата сведочи за Бога. Приемчивиот ум, доведен во врска со чудесата и тајните на вселената, не може а да не го препознае дејствувањето на бесконечната сила. Земјата не ги дава своите добра ниту продолжува да се врти околу Сонцето од година во година благодарение на сопствената енергија. Една невидлива рака ги води планетите во нивното кружење по небото. Таинствениот живот е проткаен во целата природа – живот кој одржува безбројни светови во бесконечноста, кој живее и во најситниот инсект што се лелее на летното ветренце, кој ѝ дава брзина на ластовичката во лет и ги храни младите гаврани кога викаат, кој ја претвора пупката во цвет, а цветот во плод.
Истата сила што ја одржува природата делува и во човекот. Истите големи закони кои ги водат и ѕвездата и атомот го надгледуваат и човековиот живот. Законите кои управуваат со работата на срцето подесувајќи го протокот на струјата на животот според законите на телото, се закони на моќниот Ум кој има власт над душата. Од Него произлегува целиот живот. Само во согласност со Него може да се утврди вистинското подрачје на активноста на животот. На сите суштества, што ги создал, им е поставен истиот услов – да се одржува животот со примање од Бога и да се води во согласност со волјата на Создателот. Прекршувањето на Неговиот физички, морален или ментален закон, значи издвојување од хармонијата со вселената, внесување неред, анархија, пропаст.
За оној што ќе научи вака да ги толкува нејзините учења, целата природа станува јасна; светот е учебник, а животот школа. Единството на човекот со природата и со Бога, општата задолжителност на законите, последиците од престапот, имаат неминовно влијание врз умот и го обликуваат карактерот.
Тоа се поуките што нашите деца треба да ги научат. За малото дете, кое сѐ уште не е способно да учи од печатениот збор или да се вклучи во редовниот тек на училишната настава, природата претставува неисцрпен извор на поука и уживање. Срцето кое сѐ уште не отврднало во допирот со злото бргу ја препознава присутноста на Оној кој проткајува сѐ што е создадено. Увото кое сѐ уште не е задушено од бучавата на светот внимава на Гласот кој зборува преку гласовите на природата. (Воспитување, стр. 99.100. оригинал)
