„Но ќе примите сила од Светиот Дух, Кој ќе слезе на вас и ќе Ми бидете сведоци во Ерусалим и во цела Јудеја и Самарија, и сè до крајот на земјата.“ (Дела 1,8)
„А кога ќе дојде Тој (Духот на вистината), ќе го увери светот за гревот, за праведноста и за судот.“ Проповедањето на евангелието без постојано присуство и помош од Светиот Дух би било некорисно. Тој е единствен успешен Учител на божествената вистина. Само кога Духот ќе ја придружува вистината до срцето, таа ќе ја разбуди совеста и ќе го преобрази животот. Човекот може да биде подготвен да го изнесе словото на Божјата реч, тој може да биде запознат со сите нејзини заповеди и ветувања, но ако Светиот Дух не ја всади вистината, ниедна душа нема да падне врз Карпата и да се скрши. Никакво образование, никакви предимства, колку и да се големи, не можат без соработка со Божјиот Дух да го сторат човекот канал на светлината. Сеењето на евангелското семе нема да биде успешно ако животот во семето не го поттикне небесна роса. Пред да биде напишана која било книга на Новиот завет, пред да биде изречена која и да било проповед по Христовото вознесение, Светиот Дух се излеал врз апостолите кои се молеле. Тогаш сведоштвото на нивните непријатели гласело: „Вие го исполнивте Ерусалим со своето учење“ (Дела 5,28).
Христос на својата Црква ѝ ветил дар – Светиот Дух – и тоа ветување ни припаѓа и нам колку и на првите ученици. Има многу такви кои веруваат и тврдат дека имаат право на Господовото ветување; тие зборуваат за Христа и за Светиот Дух, но од тоа немаат никаква корист. Тие не им ја покоруваат својата душа на божествените сили да ја водат и да управуваат со неа. Ние не можеме да го употребуваме Светиот Дух. Духот треба нас да нè употреби. Бог му помага на својот народ со својот Дух за да живее „според неговата волја“ (Филипјаните 2,13). Но мнозина не сакаат да го прифатат ова. Тие сакаат да управуваат сами со себе. Тоа е причината што не го примаат овој небесен дар. Духот им се дава само на оние што понизно го чекаат Бога, што очекуваат Негово водство и милост. Божјата сила очекува од нив барање и прифаќање. Овој ветен благослов, што го бараме со вера, носи со себе други благослови. Тој се дава според богатството на Христовата милост и Бог е готов да ѝ го даде на секоја душа според мерката со која може да го прими.
Во својот говор пред учениците Исус не изнел никакво тажно навестување за своите страдања и смрт. Последно завештание за нив било завештанието за мир. Рекол: „Ви оставам мир, ви го давам мојот мир. Не ви го давам како што го дава светот. Нека не се вознемирува вашето срце и нека не се плаши“. (Јован 14,27) (Копнежот на вековите, стр. 671.672. оригинал)
