„Не сакајте го светот, ниту она што е во светот. Ако некој го сака светот, љубовта од Бога Таткото не е во него.“ (1. Јованово 2,15)
Христос не рекол дека човекот нема да им служи или нема да сака да им служи на двајца господари, туку дека не може да им служи. Интересите на Бога и интересите на мамонот немаат ништо заедничко, ниту имаат нешто сродно. Токму таму каде што совеста го предупредува христијанинот да се воздржи, да се одрече од себеси, да застане, токму таму телесниот човек ја пречекорува границата за да им удоволи на своите себични склоности. Од едната страна на границата стои Христовиот самопрегорен следбеник; а од другата страна љубителот на овој свет, кој им угодува на своите склоности, се поведува по модата, се однесува небрежно и се втурнува во забранети задоволства. Христијанинот не може да премине на таа страна од границата.
Никој не може да заземе неутрален став; не постои средна класа која не го љуби Бога, но и не му служи на непријателот на правдата. Христос треба да живее во човечките орудија, да делува преку нивните дарови и да ги користи нивните способности. Нивната волја мора да биде потчинета на Неговата; тие мораат да работат во Неговиот Дух. Тогаш тие веќе и не живеат, туку во нив живее Христос. Оној кој не ќе му се предаде целосно на Бога, се наоѓа под власт и управа на другата сила, слуша друг глас чии совети се од сосема поинаква природа. Непотполната служба го става човечкото орудие на страна на непријателот и од него создава успешен сојузник на војските на темнината. Кога луѓето кои тврдат дека се Христови војници стапат во сојуз со сатаната и го помагаат напредокот на неговата работа, тие со тоа докажуваат дека се Христови непријатели и ја изневериле светата доверба. Тие стануваат врска меѓу сатаната и вистинските Христови војници, така што преку тие орудија непријателот постојано се труди да ги заведе срцата на Христовите војници.
Најсилната тврдина, најсилното упориште на порокот на овој свет не е развратниот живот на расипаниот грешник или на презрениот пропаднат човек, туку тоа е живот кој инаку изгледа беспрекорен, чесен и благороден, но во кој се негува само еден грев, се попушта на само еден порок. За душата која во тајност се бори против некое големо искушение и трепери на самиот раб на бездната, таквиот пример претставува еден од најсилните стапици на гревот. Оној што е надарен со највозвишени сфаќања за животот, вистината и честа, а сепак намерно престапува едно правило на светиот Божји Закон, ги изопачува сите благородни дарови што ги примил од Бога и ги претвара во мамка за грев. Генијалноста, талентот, сочувствителноста, дури и благородните и љубезни дела во службата можат да станат мамка на сатаната другите души да ги втурне во бездната на пропаста за овој и за идниот живот. (Мисли од гората на блаженствата, стр. 93.94. оригинал)
