„Зашто секој првосвештеник се поставува за да принесува и дарови и жртви, затоа е потребно и тој да има што да принесе.“ (Евреите 8,3)
По своето вознесување, Спасителот требало да ја почне својата првосвештеничка служба за нас. Павле кажува: „Имено, Христос не влезе во светиња над светињите направена со (човечка) рака, која е само слика на вистинската, туку во самото небо да посредува за нас пред Божјото лице“ (Евреите 9,24). Како Христовата служба што се состои од два големи дела, од кои секој има одредено време и посебно место во небесната светиња, така и земната служба се состоела од два дела, од секојдневно и од годишно богослужение кои не се вршени во исто одделение на светињата.
Како Христос по вознесувањето што се појавил пред Бога за да ја понуди својата крв како откуп за оние што се покајале, така и свештеникот во секојдневната служба со крвта на жртвата ја прскал светињата за грешникот да добие проштавање.
Христовата крв, иако покајаниот грешник го ослободувала од казната што ја бара законот, сепак таа не го избришала веднаш гревот; тој мора да остане во светињата запишан до конечното помирување. Така и во симболичната служба со крвта на принесената жртва гревот бил отстранет од покајникот, но останувал во светињата сѐ до денот на помирувањето.
Во големиот суден ден, мртвите ќе станат да примат плата „како што е напишано во книгите, според нивните дела“ (Откровение 20,12). Тогаш, благодарение на заслугите на Христовата пролеана крв, гревовите на вистинските покајници ќе бидат избришани од небесните книги. Така светињата ќе биде ослободена и очистена од гревот. Во земната служба тоа големо дело на измирување или на бришење на гревот било симболично претставено со обредите вршени на денот на помирување со чистењето на земната светиња на тој начин што гревовите, кои ја сквернавеле, конечно биле отстранети со помош на крвта на жртвата принесена за гревот.
При конечното измирување гревовите на вистинските покајници ќе бидат избришани од небесните книги и на нив никогаш веќе нема ниту да се помисли. Така и тогаш гревовите симболично биле однесени в пустина и засекогаш отстранети од заедницата.
Правдата бара сатаната најпосле да биде казнет, зашто тој е зачетник на злото и непосреден поттикнувач на сите гревови што предизвикале смрт на Божјиот Син. Христовото дело на откуп на човекот и чистењето на вселената од гревот ќе бидат завршени со отстранување на гревот од небесната светиња и со пренесување на целокупната вина врз сатаната кој мора да прими конечна казна. (Патријарси и пророци, стр. 357.358. оригинал)
