„Потоа рече: ‘Пушти Ме, зашто се зазори!’ Но тој одговори: ‘Не те пуштам додека не ме благословиш.’“ (Битие 32,26)
Времето на неволја и стравот што е пред нас ќе бара вера што може да поднесе маки, откажувања и глад, вера што нема да се поколеба иако ќе биде тешко искушана. Времето на милоста им се дава на сите за да се приготват за тоа време. Јаков победил зашто бил истраен и решителен. Неговата победа е доказ за силата на истрајната молитва. Сите што се потпираат врз Божјето ветување на ист начин, кои се сериозни и истрајни како него, ќе постигнат ист успех. Оној што не е подготвен да се откаже од самиот себе, да се понизи пред Бога и долго и сериозно да се моли за негов благослов, нема ни да го добие. Да се бориш со Бога – малцина знаат што значи тоа! Колку малку се оние кои кога било излегле пред Бога со длабок копнеж кој силно ги поткренал сите сили на нивното битие! Кога душата на молителот ќе ја преплават бранови на очај, кои никакви зборови не можат да ги изразат, колку ретки се оние кои со непоколеблива вера се потпираат врз Божјите ветувања!
Тие што сега имаат само малку вера, се наоѓаат во голема опасност да потклекнат пред силата на сатанските измами и декретот кои ќе извршат насилството над совеста. Па дури и ако ги издржат искушенијата, сепак, во времето на големата неволја ќе поднесуваат длабока жалост и страв, зашто не навикнале да се потпираат врз Бога. Лекциите на верата што не ги научиле на време, ќе мора да ги учат под страшен притисок на обесхрабрување.
Сега треба да се запознаеме со Бога и да ги провериме Неговите ветувања. Ангелите запишуваат секоја сериозна и искрена молитва. Побргу треба да се откажеме од себичните задоволства, отколку да ја занемариме заедницата со Бога. Најголемото сиромаштво и самооткажување со Него се подобри од сите богатства, од честа, од удобноста и од сите пријателства без Него. Мораме да најдеме време за молитва. Ако дозволиме световните интереси да го окупираат нашиот дух, Бог можеби ќе ни даде време така што ќе ни ги одземе нашите идоли кои се состојат од злато, од куќи и од плодна земја.
Младината не би била наведена на грев кога би одбила да следи кој било друг пат освен оној на кој може да бара Божји благослов. Кога весниците што му ја објавуваат на светот последната свечена опомена би барале Божји благослов – не студено, рамнодушно и немарно, туку срдечно и со вера како Јаков – тогаш често би имале прилика да кажат: „Бога го видов лице в лице и мојата душа се избави“ (Битие 32,30). Небото би ги сметало за кнезови, зашто би имале сила да победат во својата борба со Бога и со луѓето. (Големата борба, стр. 621.622. оригинал)
