„Кој ќе се искачи на Господовата Гора, кој ќе застане на Неговото свето место? Оној, кој има чисти раце и невино срце; кој не и ја предаде својата душа на суетата и кој не се заколнува лажно.“ (Псалм 24,3.4)
Истите големи вистини што биле откриени преку овие големи луѓе, Бог сака да ги открие преку младината и децата на нашите денови. Историјата на Јосиф и Даниел е приказ на она што Бог ќе го стори за оние кои ќе му се покорат и ќе се стремат со цело срце да ја исполнат Неговата намера.
Најголемата потреба на светот е потребата од луѓе – луѓе кои не можат ниту да се купат ниту да се продадат, луѓе кои во длабочината на својата душа се праведни и чесни, луѓе кои не се плашат гревот да го наречат со неговото вистинско име, луѓе чија совест е верна на должноста како што магнетната игла му е верна на полот, луѓе кои ќе стојат на страната на праведноста па дури и небото да се урне.
Но, таквиот карактер не е плод на случајот; тој не може да ѝ се припише на личната наклонетост или на даровите на Провидението. Благородниот карактер е плод на самодисциплина, покорување на пониската природа на повисоката – предавање на самиот себе во служба на Бога и ближните од љубов.
Младите мораат да ја разберат вистината дека даровите што им се доверени не им припаѓаат ним. Силата, времето и разумот се само позајмени богатства. Тие му припаѓаат на Бога, и секое младо суштество треба да одлучи да ги употреби за највозвишени цели. Младите се лози од кои Бог очекува плод; повереници чии таленти мораат да се умножуваат; светлина која треба да ја осветли темнината на светот.
На секој младич и девојка и на секое дете му е одредена работа која треба да ја изврши за Бог да се прослави и човештвото да се облагороди.
Своите рани години пророкот Елисеј ги поминал во тишината на селскиот живот, поучуван од Бога и природата и дисциплиниран со полезна работа. Во време на речиси сеопшт отпад, припадниците на домот на неговиот татко се вбројувале меѓу оние кои не ги свиткале колената пред Ваал. Нивниот дом бил дом во кој се славел Бог и во кој верноста на должностите се сметала за животно правило.
Како син на богат земјоделец, Елисеј се фатил за професијата што му била најблиска. Иако бил обдарен со способност да биде водач на луѓе, тој добил образование што го подготвувало за извршување на секојдневните, животни должности. За да може мудро да управува, морал да научи да слуша. Верноста во малку го подготвувала за поголеми одговорности. (Воспитување, стр. 57.58. оригинал)
