„Тие им служат на сликата и на сенката на небесните нешта, како што му беше речено на Мојсеја, кога требаше да го направи Шаторот: ‘Гледај, рече, да направиш сè според образецот, што ти беше покажан на гората!’” (Евреите 8,5)
Тоа е единственото Светилиште што кога и да е постоело на земјата, а за кое Библијата дава податоци. Павле го нарекува Светилиште на првиот завет. А зар Новиот завет нема Светилиште?
Кога истражувачите на вистината повторно почнаа да го проучуваат посланието до Евреите, најдоа дека постоењето на друго, или новозаветно Светилиште, е опфатено со следните зборови на апостол Павле: „Секако, и првиот сојуз (стариот завет) имаше уредби за богослужение и за Светилиште, но земно.“ Употребата на сврзникот „но“ укажува на тоа дека Павле веќе порано го спомнал ова Светилиште. Враќајќи се на почетокот на претходната глава, читаме: „Главно од она што беше кажано е ова: имаме таков Првосвештеник (врховен свештеник) кој седна од десната страна на престолот на Величеството на небесата како служител во Светилиштето и во вистинскиот шатор, во оној што го подигна Господ, а не човек“ (Евреите 8,1.2).
Овде е откриено Светилиштето на Новиот завет. Светилиштето на првиот (стариот) завет го направил човек. Него го изградил Мојсеј; а ова, второво, го направил Бог, а не човек. Во првото Светилиште вршеле служба земни свештеници, а во второто служи Христос, нашиот врховен Поглавар свештеничи (Првосвештеник), од десната страна на Бога. Првото Светилиште било на земјата, а второто е на небото.
Понатаму, Светилиштето што го направил Мојсеј е направено според одредена мостра. Господ му рекол: „При градењето на престојувалиштето (Светилиштето, шаторот) и на сѐ што е во него, постапи точно според мострата што ќе ти ја покажам“ (Излез 25,9). И пак му наредил: „Внимавај! Направи ги според мострата што ти беше покажана на гората“ (Излез 25,40). И Павле објаснува дека првото Светилиште „е симболички приказ за сегашното време, според кој се принесуваат дарови и жртви“, дека светите места на шаторот биле „слика и сенка на небесните стварности“, дека свештениците што принесувале жртви според законот служеле на „сликата и сенката на небесните стварности“ и дека „Христос не влезе во ракотворената светиња над светињите (во второто одделение на Светилиштето), која е само слика на вистинската, туку во самото небо, да посредува за нас пред Божјето лице“ (Евреите 9,9.23; 8,5; 9,24). (Големата борба, стр. 412.413. оригинал)
