„Кога Исус го изговори тоа, ги подигна очите кон небото и рече: Татко, часот дојде! Прослави Го Својот Син, за да Те прослави Синот Тебе.“ (Јован 17,1)
Меѓутоа, планот на откупувањето имал една подлабока и поширока цел отколку што е спасението на човекот. Христос не дошол на земјата само за тоа жителите на овој мал свет да можат да го посматраат Божјиот закон онака како што треба да се посматра, туку да го прикаже и да го оправда Божјиот карактер и пред жителите на другите светови и пред целата вселена. На тоа мислел Спасителот кога пред своето распнување рекол: „Сега е судот на овој свет; сега кнезот на овој свет ќе биде истеран надвор. И кога јас ќе бидам издигнат од земјата, сите ќе ги привлечам кон себе“ (Јован 12,31.32). Христовата смрт за човековото спасение не само што го сторила небото достапно за човекот, туку пред целата вселена го оправдала карактерот на Бога и на неговиот Син во нивната постапка со бунтот што го предизвикал сатаната. Таа го потврдила вечното постоење и непроменливоста на Божјиот закон и ја открила природата на гревот и неговите последици.
Оваа голема борба уште од својот почеток се водела околу Божјиот закон. Сатаната се обидувал да докаже дека Бог е неправеден дека неговиот закон е полн со недостатоци и дека интересите на вселената бараат тој закон да се измени. Напаѓајќи го законот, тој всушност имал намера да го урне авторитетот на Законодавецот. Во овој судир требало да се докаже дали божествените прописи се непотполни и подложни на измени и дополненија, или се совршени и непроменливи.
Кога бил фрлен од небото, сатаната решил оваа земја да ја претвори во свое царство. Кога ги искушал и ги совладал Адама и Ева, претпоставувал дека ја добил власта над овој свет, „зашто“ тврдел тој „самите ме избраа мене за свој господар”. Тврдел дека не е можно на грешникот да му се прости дека поради тоа припадниците на паднатиот човечки род се негови законити приврзаници, а овој свет негова своина. Но Бог го дал својот сакан Син Оној кој бил еднаков со него да ја поднесе казната за престапот и со тоа да го обезбеди патот по кој луѓето можат повторно да ја задобијат неговата милост и одобрување и да се вратат во својот едемски роден крај. Христос се зазел да го искупи човекот и да го оттргне светот од канџите на сатаната. Големата борба, почната на небото, треба да се приведе кон крај токму на овој свет, на почвата за која сатаната тврди дека е негова. (Паријарси и пророци, стр. 68.69. оригинал)
