„Исус му кажа: ‘Ти рече! Но, Јас ви велам: отсега ќе Го гледате Човечкиот Син, како седи оддесно на Силата и како доаѓа на небесните облаци.’“ (Матеј 26,64)
Тие го познаваат тој глас кој проникнува до ушите на мртвите. Колку пати Неговиот благ и нежен глас ги повикувал на покајание! Колку пати го слушнале во трогателните молби на пријателот, на братот, на Откупителот! За оние што ја отфрлиле Неговата милост, ниту еден друг глас не ќе биде толку тажен и полн со осуда како оној кој толку долго ги преколнувал: „Вратете се, вратете се од вашите лоши патишта; зошто да умрете?“ (Езекиел 33,11)… Овој глас буди сеќавања што тие радо би сакале да ги избришат – презрените опомени, одбиените повици и занемарените предимства.
Тука се оние што му се подбивале на Христа во Неговото понижување. Со непреодолива сила им доаѓаат на ум зборовите на Маченикот кога го заколнал поглаварот свештенички и кога свечено изјавил: „Отсега ќе го гледате Синот човечки како седи оддесно на силата и како доаѓа на небесните облаци“ (Матеј 26,64). Сите тие го гледаат во Неговата слава, и уште ќе го видат како седи од десната страна на Величеството.
Оние што се подбивале на Неговите зборови дека е Божји Син, сега се неми. Тука е горделивиот Ирод кој го исмевал Неговото царско име и им заповедал на војниците кои му се подбивале да го крунисаат како цар. Тука се истите оние луѓе кои со своите безбожнички раце го облекле во црвена облека, кои ставиле на Неговото свето чело трнов венец, а во Неговите раце подбивна палка и кои се клањале пред Него изговарајќи богохулни зборови. Луѓето што го удирале и го плукале Царот на животот сега се кријат од Неговиот прониклив поглед и сакаат да побегнат од големата слава на Неговото присуство. Оние што ги приковале Неговите раце и нозе со клинови и војникот што ги пробол Неговите ребра, овие знаци ги гледаат со страв и со грижа на совеста.
Со ужасна јасност свештениците и старешините се сеќаваат за настаните на Голгота. Морничаво и со ужас си споменуваат како со сатанска радост ги вртеле главите и му довикувале: „Спасуваше други, а не може да се спаси себеси. Ако е Тој цар јудејски, нека слезе од крстот па ќе му поверуваме! Тој се надеваше на Бога, нека го избави сега, штом толку го љуби“ (Матеј 27,42.43). (Големата борба, стр. 642.643. оригинал)
