„Исто така, знаеме дека Божјиот Син дојде и ни даде разум, за да Го познаеме Вистинскиот. И ние сме во Вистинскиот, во Неговиот Син Исус Христос. Тој е вистински Бог и вечен живот.“ (1. Јованово 5,20)
Бог никогаш не бара да веруваме ако не ни даде доволно докази врз кои можеме да ја темелиме нашата вера. Неговото постоење, неговиот карактер, вистинитоста на неговата Реч, сето тоа е потврдено со докази што му се обраќаат на нашиот разум, а такви докази има многу. Сепак, Бог никогаш не ја отстранил можноста за сомневање. Нашата вера мора да почива на нашето лично осведочување, а не на некакво набројување на докази. Тие што сакаат да се сомневаат, ќе имаат прилика, додека оние што навистина копнеат да ја запознаат вистината, ќе најдат изобилство доказен материјал врз кој можат да ја темелат својата вера. (Патот кон Христа, стр. 105 оригинал)
Библијата ја открива вистината со таква едноставност, толку совршено ја прилагодува кон потребите и стремежите на човечкото срце, што тоа ги восхитува и вчудовидува и најобразованите умови и едновремено скромните и необразованите ги оспособува да го запознаат патот на спасението. Сепак, тие едноставно изразени вистини се однесуваат на толку возвишени и далекусежни теми, и толку бескрајно се над моќта на човечкото сфаќање, што можеме да ги прифатиме само затоа што ги објавил Бог. И планот на спасението ни е откриен на таков начин, што секоја душа може да види кои чекори на покајание треба да стори кон Бога, чекори на вера кон Господа Исуса Христа за да се спаси онака како што го одредил тоа Бог; сепак, под тие вистини, кои толку лесно се разбираат, лежат тајни што ја кријат Божјата слава тајни што ја надминуваат моќта на умот што ги истражува, а сепак искрениот барател на вистината го вдахнуваат со страхопочит и со вера. Колку повеќе ја истражува Библијата, сѐ повеќе се продлабочува неговото уверување дека тоа е Реч на живиот Бог, и човечкиот разум му се клања на величеството на божественото откровение. (Исто, стр. 107)
