„Сепак цврсто стои Божјата основа, која го има овој печат: ‘Господ познава кои се Негови’ и ‘Да отстапи од неправдата секој, кој Го именува Господовото име!’“ (2. Тимотеј 2,19)
Цело срце мора да му се предаде на Бога, инаку никогаш не ќе можеме да се промениме и повторно да станеме слични на Него. Според нашата природа ние сме далеку од Бога. Светиот Дух нашата состојба ја опишува со овие зборови: „Мртви поради вашите престапи и гревови“, „сета глава е болна и сето срце изнемоштено“, „нема ништо здраво“. Ние сме се заплеткале во мрежата на сатаната кој нѐ „заробил за да ја извршуваме неговата волја“ (Ефесјаните 2,1; Исаија 1,5.6; 2. Тимотеј 2,26). Бог сака да нѐ исцели, да нѐ ослободи. Но бидејќи тоа бара целосна промена, обновување на целата наша природа, ние мораме потполно да му се предадеме Нему.
Борбата против самиот себе е најголема борба што кога и да е се водела. Откажувањето од самиот себе, комплетното прифаќање на Божјата волја, не оди без борба; но душата мора да му се покори на Бога пред да може да се прероди и да стане света.
Божјето владеење не е втемелено, како што би сакал да го прикаже тоа сатаната, на слепо покорување, на неразумно ограничување. Тоа се повикува на разумот и на совеста. „Ајде да се правдаме!“ (Исаија 1,18) – ги повикува Творецот суштествата што ги создал. Бог не влијае со сила врз волјата на своите созданија. Тој не може да прифати почит која не е доброволна и не е дадена свесно. Изнудената покорност ќе спречи секаков вистински развиток на умот или карактерот; таа од човекот би создала обичен автомат. Не е таква намерата на Творецот. Тој сака врвното дело на Неговата творечка сила, човекот, да постигне највисок степен на развиток. Тој пред нас поставува висина на благослови до која сака да нѐ издигне со својата милост. Тој нѐ повикува да му се предадеме Нему за да може да ја изврши својата волја во нас. Нам ни е препуштено да решиме дали ќе бидеме ослободени од ропството на гревот за да ја уживаме возвишената слобода што им прпаѓа на Божјите синови.
Предавајќи му се себеси на Бога, ние мораме безусловно да го отфрлиме сето она што би можело да нѐ одвои од Него. Затоа Спасителот и кажува: „И така, ако некој од вас не се откаже од сѐ што има, не може да биде мој ученик“ (Лука 14,33). Мораме да се откажеме од сѐ што би можело нашето срце да го одврати од Бога.
Признавањето на Христа без таква длабока љубов е празно прикажување, сув формализам, тежок јарем. (Патот кон Христа, стр. 43.44. оригинал)
