„Фалејќи Го Бога беа омилени кај сиот народ. А секој ден, Господ ги додаваше оние, кои се спасуваа.“ (Дела 2,47)
На првата црква ѝ било доверено дело што добивало сѐ поголем обем. Нивна задача била да организираат центри на светлина и благослови секаде каде што има искрени души подготвени да ѝ се посветат на Христовата служба. Проповедањето на евангелието требало да се прошири на цел свет и гласниците на крстот не можеле да се надеваат дека ќе ја извршат својата значајна мисија ако другите не бидат соединети со врските на христијанското единство, покажувајќи му со тоа на светот дека се соединети со Христа во Бога. Зар нивниот божествен Водач не се молел на Отецот: „Оче Свети, запази ги оние што ми ги даде, за да бидат едно, како што сме и ние.“ И, зар Тој не кажал за своите ученици: „А светот ги замрази, зашто не се од светот.“ Зар не се молел на Отецот да „станат наполно едно“, „за светот да верува дека ти ме прати“ (Јован 17,11.14.23.21). Нивниот духовен живот и сила зависеле од тесната поврзаност со Оној кој им дал налог да го проповедаат евангелието.
Само целосно соединети со Христа учениците можеле да очекуваат да ги придружува сила на Светиот Дух и небесните ангели да соработуваат со нив. Со помош на тие божествени сили, тие пред светот ќе можат да држат единствен фронт и да победуваат во борбите што постојано морале да ги водат со силите на темнината. Продолжувајќи и натаму да дејствуваат така обединето, небесните гласници оделе пред нив и им го отворале патот, а срцата биле подготвени да ја примат вистината и мнозина биле придобиени за Христа. Сѐ додека биле така обединети, црквата била „убава како месечина, чиста како сонце, страшна како војска со знамиња“ (Песна над песните 6,9). Ништо не можело да го запре ниту да го спречи нејзиното ширење. Таа напредувала од победа во победа, исполнувајќи ја славно својата од Бога одредена мисија – објавување на евангелието на светот.
Организацијата на црквата во Ерусалим требало да служи како пример за организација на црквите во сите други места во кои весниците на вистината би придобиле верници за евангелието. Оние, врз кои лежела одговорност за општо надгледување на црквата, не смееле да господарат над Божјето наследство. Ним, како на добри пастири, им е кажано: „Пасете го Божјето стадо… бидете му пример на стадото“ (1. Петрово 5,1.2). (Делата на апостолите, стр. 90.91. оригинал)
