„И народите се разгневија, и дојде Твојот гнев и времето да им се суди на мртвите, и да им се даде награда на Твоите слуги, на пророците и на светите и на оние, кои се бојат од Твоето име, мали и големи, и да ги уништиш оние, кои ја расипуваа земјата.“ (Откровение 11,18)
Низ отвор во облаците блескоти ѕвезда чијшто сјај е четирикратно посилен поради темнината што ја опкружува. Таа на верните им ветува надеж и радост, а на престапниците на Божјиот закон строгост и гнев. Оние што жртвувале сѐ за Христа, сега се сигурни, скриени во Господовата сенка. Тие се проверени, и пред светот и пред противниците на вистината ја докажале својата верност кон Оној кој умрел за нив. Кај оние што ја сочувале својата чистота сѐ до смртта се случила прекрасна преобразба. Одненадеж тие се ослободени од мрачниот и страшен гнев на луѓето претворени во демони. Нивните лица, до пред малку бледи, загрижени и премалени, сега се озарени од восхит, од вера и љубов. Нивните гласови се слеваат во радосна и победоносна песна: „Бог ни е закрила и сила, секогаш присутна помош во неволја! Затоа, не се плашиме! Па макар и земјата да се разниша, и планините среде морето да пропаднат, и да бучат и да се пенат неговите води, и горите да се тресат од нивните бранови“ (Псалм 46,1-3)…
Од небото се слуша Божјиот глас, објавувајќи го денот и часот на Христовото доаѓање и го прогласува вечниот завет со својот народ. Неговите зборови се одгласуваат над земјата како удари на најсилен гром. Божјиот Израел стои и слуша со очи насочени нагоре. Нивните лица се осветлени со Неговата слава и светат како лицето на Мојсеја кога слегувал од Синај. Грешниците не можат да гледаат во нив. И кога ќе биде изречен благослов над оние што го почитувале Господа празнувајќи ја Неговата сабота, се слуша силен извик на победа.
Набргу на исток се појавува малечок црн облак, со големина на половина човечка дланка. Тоа е облак што го опкружува Спасителот и кој оддалеку изгледа како да е обвиен во мрак. Божјиот народ знае дека тоа е знакот на Синот човечки. Во свечена тишина тие без здив гледаат во Него како се приближува кон земјата и станува сѐ појасен и поубав, прераснувајќи во голем бел облак, чијашто основа личи на оган кој уништува, а над Него се надвива заветното виножито. Исус оди напред како силен победник. Тој сега не доаѓа како човек на болката, да ја испие горчливата чаша на срамот и маките, туку како победник на небото и земјата, да им суди на живите и мртвите. (Големата борба, стр. 638-641)
