„Повикај Ме, и ќе ти одговорам и ќе ти откријам големи и недостижни тајни за кои што не знаеш ништо.“ (Еремија 33,3)
Оној кој ја проучува Божјата Реч со искрено и отворено срце, стремејќи се да ги разбере нејзините вистини, ќе биде доведен во допир со нејзиниот Автор; и нема да постои граница на можностите на неговиот развој, освен ако тој самиот не се одлучи за спротивното.
Со големата разноликост на своите стилови и теми, Библијата може да го заинтересира секој ум и да го поттикне секое срце. На нејзините страници може да се најде најстарата историја; најверодостојна биографија; принципи според кои власта треба да управува со државата, принципи за водење на домаќинството – принципи за кои човечката мудрост никогаш не дораснала. Таа ја содржи најдлабоката филозофија, најмилната и највозвишена, најчувствителна и најтрогателна поезија. Библиските списи се неспоредливо повредни од списите на кој било човек, дури и кога би се оценувале на таков начин; но, нивниот досег е бескрајно подалечен и нивната вредност бескрајно поголема ако ги набљудуваме имајќи ја предвид големата централна мисла. Набљудувана во светлината на оваа мисла, секоја тема добива ново значење. Во наједноставно изречените вистини се содржани принципи високи како небото, кои ја опфаќаат вечноста…
Со Божјата Реч во својата рака, секое човечко суштество, без оглед на тоа во каква положба животот го довел, може да го одбере друштвото што го сака. Со помош на нејзините страници тоа може да разговара со најблагородните и најдобри претставници на човечкиот род, може да го слуша гласот на Вечниот додека зборува со луѓето. Додека ги проучува темите во кои „ангелите сакаат да вникнат“ (1. Петрово 1,12), и размислува за нив, тој може да биде со нив. Може да оди по стапките на небесниот Учител и да ги слуша Неговите зборови како во времето кога Тој проповедал на гората, во рамнината и на езерото. Во овој свет може да престојува во небесна атмосфера, давајќи им надеж на ужалените и искушуваните на Земјата, будејќи кај нив копнеж за светост, а при тоа самиот ќе доаѓа во сѐ потесна и потесна заедница со Невидливиот; и слично на оној кој во дамнешни времиња чекорел со Бога, ќе се приближува сѐ поблиску и поблиску до прагот на вечниот свет, сѐ додека вратите не се отворат и тој влезе внатре. Таму нема да се чувствува како странец. Гласовите што ќе го поздрават се гласови на светите кои биле негови невидливи другари на Земјата – гласови кои тој уште тука научил да ги препознава и да ги сака. Оној кој преку Божјата Реч живеел во заедница со Небото, ќе се чувствува пријатно во небесното друштво. (Воспитување, стр. 125.127. оригинал)
