„Пред празникот Пасха, Исус – знаејќи дека Му дојде часот за да премине од овој свет кон Таткото – љубејќи ги Своите во светов, ги возљуби до крај.“ (Јован 13,1)
Во таканаречената „Горна соба“ на една куќа во Ерусалим, Христос со своите ученици седел на трпеза. Се собрале да празнуваат Пасха. Спасителот сакал со дванаесеттемина да го прослави овој празник. Знаел дека се приближил Неговиот час; самиот Тој бил вистинското пасхално Јагне и требало да биде жртвуван на денот кога се јадела пасхата. Набргу требало да ја испие чашата на гневот, да го прими последното страдално крштавање. Меѓутоа, му преостанале уште неколку мирни часови и нив требало да ги помине за добро на своите сакани ученици…
Сега се наоѓал во сенката на крстот и Неговото срце го притискала болка. Знаел дека ќе биде напуштен во мигот на предавството. Знаел дека ќе биде убиен во најголемо понижување, онака како што се убиваат злосторниците. Знаел за неблагодарноста и за суровоста на оние што дошол да ги спаси. Ја знаел големината на жртвата што мора да ја поднесе и како за мнозина таа ќе биде напразна. Знаејќи што сè му претстои, природно е што можел да биде совладан со мислата за своето понижување и страдање. Но ги набљудувал дванаесеттемина што биле со Него како Негови најродени, кои, по Неговото понижување, по жалоста и болното искуство, ќе бидат оставени сами да се борат во светот. Неговите мисли за сопствените страдања секогаш биле поврзани со Неговите ученици. Не мислел на себе. Во Неговите мисли грижата за нив била најважна. (Копнежот на вековите, стр. 642.643. оригинал)
