„Кој не е со Мене, тој е против Мене; и кој не собира со Мене, растура.“ (Мате 12,30)
Сатаната постојано се труди да го надвладее Божјиот народ со отстранување на оградите што го делат од светот. Стариот Израел бил наведен на грев кога се осмелил да стапи во недозволени врски со многубошците. На сличен начин сатаната го заведува и духовниот Израел денеска. „Ним богот на овој свет им ги заслепи умовите за да не ги осветли сјајната радосна вест (евангелието) на Христа, кој е Божја лика” (2. Коринтјаните 4,4). Сите кои не се решителни Христови следбеници, се слуги на сатаната. Во срцето на непреродениот владее љубов кон гревот и склоност истиот да се негува и да се оправдува. Во обновеното срце се наоѓа омраза кон гревот и решителен отпор против него. Кога христијаните се движат во друштво на безбожници и неверници, самите се изложуваат на искушение. Сатаната се притајува и тајно им навлекува превез преку очите. Тие не можат да видат дека единствена цел на тоа друштво е да им наштети и, изедначувајќи се со светот во карактерот, во зборовите и делата, сѐ повеќе и повеќе стануваат слепи.
Со тоа што црквата се прилагодува кон световните обичаи, сѐ повеќе станува слична на светот; на тој начин светот никогаш нема да се обрати кон Христа. Пријателството со гревот неминовно ќе стори гревот да изгледа помалку одвратен. Оној што се поврзува со слугите на сатаната, набргу ќе престане да се плаши од нивниот господар. Кога се наоѓаме на должност и ќе се најдеме во искушение, како Даниел на царскиот двор, можеме да бидеме сигурни дека Бог ќе нѐ штити. Но ако сами се ставиме под силата на искушението, тогаш, порано или подоцна, сигурно ќе паднеме.
Искушувачот мошне често работи успешно преку оние во кои најмалку се сомневаме дека се наоѓаат под негова власт. Луѓето што се надарени и воспитани се почитуваат и ценат така како овие особини да можат да го заменат Божјиот страв или на човекот да му дадат право на Божјата милост. Дарбите и воспитувањето сами по себе се Божји дарови, но кога тие се ставаат на местото на побожноста, кога наместо душата да ја водат сѐ поблизу до Бога уште повеќе ја оддалечуваат од Него, тогаш тие стануваат зло и стапица. Мнозина мислат дека сѐ што личи на учтивост и отменост во извесна смисла мора да е од Христа. Никогаш не постоела поголема заблуда. Овие особини би требало да го красат карактерот на секој христијанин, зашто тие вршат силно влијание во полза на вистинската религија; но тие мора да му бидат посветени на Бога, инаку ќе бидат сила што води во зло. (Големата борба, стр. 508.509. оригинал)
