„Секако, и првиот завет имаше наредби за богослужение и земно светилиште.“ (Евреите 9,1)
Мене исто така ми беше покажана земната светиња која исто така имаше две одделенија. Таа била слична со онаа на небото и мене ми беше кажано дека таа е обличје на небесната. Предметите на првиот дел од земното светилиште беа исти како оние во првото одделение од небесната. Завесата беше подигната, и јас погледнав во светињата над светињите и ги видов оние предмети кои се наоѓаа во најсветото место на небесното светилиште. Свештеникот служеше во двете одделенија на земната. Тој секој ден влегуваше во првиот дел, меѓутоа во најсветиот дел само еднаш годишно, за да го очисти од гревовите коишто се пренесуваа таму. Јас видов дека така Исус служеше во двете одделенија од небесното светилиште. Свештениците влегуваа во земната со крвта на животните како жртва за грев. Христос влезе во небесната приложувајќи ја Својата крв. Земните свештеници беа заменувани по смртта и затоа тие не можеа многу долго да служат, меѓутоа Исус е свештеник засекогаш. Преку жртвите и даровите донесени во земното светилиште, децата Израелови требаше да полагаат право на заслугите на Спасителот кој требаше да дојде. И во својата мудрост, Бог ни пружи можност да ги набљудуваме сите поединости за да ја разбереме работата на Исус во небесното светилиште.
При Својата смрт на Голгота, кога Исус извика: „Свршено е,“ и завесата на храмот беше расцепена на половина, од врвот до дното. Тоа требаше да покаже дека службите во земното светилиште беа завршени засекогаш, и дека Бог повеќе нема да се среќава со свештениците во земниот храм, за да ги прифати нивните жртви. Крвта Христова беше тогаш пролеана, која требаше од Него да биде принесена во небесното светилиште. Како што свештеникот влегуваше еднаш годишно да го очисти земното светилиште, така Исус влезе во најсветото место на небесната, на крајот на 2300 денови и ноќи од Даниел 8 глава во 1844 година за да направи крајно помирување за сите кои сакаат да се ползуваа од Неговото посредништво, така очистувајќи го светилиштето…
Над местото каде што стоеше Исус, пред ковчегот, имаше неодминлива сјајна слава кон којашто јас не можев да гледам; изгледаше како тука да е престолот Божји. Кога мирисот се искачи до Отецот, таа извонредна слава од престолот се спушти врз Исуса и преку Него се пренесуваше врз оние чиишто молитви се воздигнаа како пријатен мирис. (Рани списи, стр. 252.253)
