„Јас во нив, а Ти во Мене, за да бидат совршени во едно, за да знае светот дека Ти си Ме испратил, и дека ги љубеше нив, како што Ме љубеше Мене.“ (Јован 17,23)
Исус нѐ учи неговиот Татко да го нарекуваме свој Татко. Тој не се срами да нѐ нарече свои браќа (Евреите 2,11). Срцето на Спасителот толку копнее и толку е подготвено да ни посака добредојде како членови на божественото семејство, што уште во првите зборови кои треба да ги изговориме кога пристапуваме пред Бога, го става доказот за нашето сродство со Него – „Оче наш“. Тоа е објавување на онаа прекрасна вистина, полна со охрабрување и утеха, дека Бог нѐ сака како што го сака својот Син…
Човечкиот род кој сатаната го смета за свој и со кој господари како свиреп тиранин, Божјиот Син го прегрнал со едно величествено и големо дело на љубовта и повторно го поврзал со Господовиот престол. Херувимите, серафимите и безбројните чети на сите безгрешни светови пееле славопои на Бога и Јагнето кога оваа победа била извојувана. Се радувале што патот за спасение на паднатиот род е пронајден и што Земјата ќе биде откупена од проклетството на гревот. Колку повеќе треба да се радуваат оние што се предмет на оваа чудесна љубов!…
За да му се доближиме на Бога, првиот чекор е да ја запознаеме и да ѝ веруваме на љубовта која Бој ја има кон нас (1. Јованово 4,16); бидејќи привлечната сила на Неговата љубов нѐ поттикнува да дојдеме кај Него.
Прифаќањето на Божјата љубов доведува до отфрлање на себичноста. Нарекувајќи го Бога свој Татко, сите Негови деца ги признаваме за свои браќа. Сите ние сме дел од големото ткиво на човештвото, сите сме членови на едно исто семејство. Во нашите молитви, освен за самите нас, треба да се молиме и за нашите ближни. Оној што бара благослов само за себе, тој не се моли правилно. (Мисли од гората на блаженствата, стр. 105. оригинал)
