„А Тој му рече: „Љуби Го Господа твојот Бог со сето свое срце, и со сета своја душа и со сета твоја мисла!”“ (Матеј 22,37)
Небото започнува во душата, и колку повеќе се насочуваме кон Небото, толку повеќе го цениме Христос, сè додека Тој на крајот не стане Знаменосец меѓу десет илјади, и целосно прекрасен. Сепак, бидејќи на сатаната му е дозволено да управува со умот, неговите особини стануваат дел од карактерот на оние со кои тој управува, и грешниците покажуваат сè поголема безбожност.
Ако сакаме да го видиме Небото, мораме да го имаме Небото уште овде, на Земјата. Мораме да го имаме Небото за да можеме да влеземе во Небото. Небото треба да биде присутно во нашите семејства, преку Христа постојано да се приближуваме кон Бога. Христос е големото средиште на привлечност, и Божјето дете кое е скриено во Христа се среќава со Бога и се впива во божественото битие. Молитвата е животот на душата, тоа е хранење со Христа, тоа е целосно свртување на нашето лице кон Сонцето на правдата. Кога нашето лице е свртено кон Него, и Тој го врти своето лице кон нас. Тој копнее да ни ја подари својата божествена благодат; и кога со целосна сигурност и вера му се приближуваме на Бога, нашето духовно разбирање оживува. Тогаш не одиме во слепило, тагувајќи за нашата духовна бесплодност, бидејќи со ревносно проучување на Божјото Слово и молитва, ги упатуваме Неговите богати ветувања кон нашата душа. Ангелите ни се приближуваат, а непријателот со своите многубројни замисли е отфрлен.
Молитвата е силата на душата, но за жал често е занемарена. Со едноставна, искрена и понизна молитва, духовноста во голема мера се зајакнува. Ниту едно друго средство на благодат не може да ја замени или да го зачува здравјето на душата. Молитвата ја доведува душата во непосредна врска со Изворот на животот, ги зајакнува духовните мускули и тетивите на нашето верско искуство, зашто живееме со вера, гледајќи го Оној кој е невидлив. Ако ја занемариме молитвата, или ако се молиме спорадично, само понекогаш и кога ни е удобно, ќе ја изгубиме заедницата со Бога. Христијанскиот живот ќе стане сувопарен, а духовните способности ќе останат без животна сила. На верското искуство ќе му недостигаат здравје и сила. Ќе се јави сè поголема тенденција Божјото Слово да се замени со човечки списи и изјави.
Само Божјата благодат може да ја оживее и освежи душата. Драгоценото, сигурно слово на пророштвото им ги открива на оние кои ја истражуваат вистината богатствата на Христовата благодат. (Signs of the Times, 3. july 1893)
