„Молете постојано! Благодарете за сè, зашто тоа е Божја волја за вас во Христа Исуса!“ (1. Солунјаните 5,17.18)
Христовите поуки за молитвата заслужуваат грижливо да се разгледаат. Во молитвата лежи божествена наука, и овој Христов пример ги нагласува начелата што ќе бидат корисни за сите кои ќе ги разберат. Тој покажува како изгледа вистинскиот дух на молитвата, ја нагласува неопходноста од истрајност при изнесувањето на нашите барања пред Бога и нѐ уверува дека е подготвен да ги чуе и да ги прими нашите молитви.
Нашите молитви не смеат да се состојат од себични барања, претежно во наша полза. Ние мораме да бараме за да можеме да дадеме. Начелото на Христовиот живот треба да стане начело и на нашиот живот. Обраќајќи им се на своите ученици, Тој рекол: „Заради нив се посветувам себеси, за да бидат и тие посветени во вистината“ (Јован 17,19). Истата преданост, истото самопожртвување, истата покорност кон барањата на Божјата реч што се виделе кај Христа, мора да се видат и кај Неговите слуги. Наша мисија во светот не е да си служиме или да си угаѓаме себеси; ние треба да го прославиме Бога соработувајќи со Него во делото на спасувањето на грешниците. Треба да бараме од Бога благослови што ќе им ги делиме на ближните. Способноста за примање може да се сочува само со давање. Ние не можеме да продолжиме да ги примаме небесните благослови ако истите не ги делиме со другите околу нас.
Во овој пример молителот неколку пати бил одбиен, но не отстапувал од својата намера. Така и нашите молитви не добиваат секогаш непосреден одговор или барем така се чини; но Христос нѐ учи дека не смееме да престанеме да се молиме. Молитвата не треба да предизвика некоја промена кај Бога, туку таа треба да нѐ усогласи со Бога. Кога нешто бараме од Него, Тој може да смета дека ни е неопходно да го испитаме своето срце и да се покаеме за некој свој грев. Затоа нѐ води низ проверки и тешкотии, нѐ изложува на понижување за да увидиме што го пречи делото што треба да го изврши Светиот Дух преку нас.
Постојат услови под кои можат да се исполнат божествените ветувања. Извршувањето на должностите никогаш не може да се замени со молитва. Христос кажува: „Ако ме љубите, ќе ги пазите моите заповеди!“ „Кој ги има моите заповеди и ги пази, тој ме љуби, а кој ме љуби мене, ќе биде љубен од мојот Отец, и јас ќе го љубам и самиот ќе му се објавам“ (Јован 14,15.21). Сите што ги изнесуваат своите молби пред Бога, повикувајќи се на Неговите ветувања иако не ги исполнуваат условите, го навредуваат Господа. Тие го изнесуваат Христовото име како доказ дека имаат право да им се исполни молбата, но не и нешто со што би ја покажале својата вера во Христа и својата љубов кон Него. (Христови параболи, стр. 142.143. оригинал)
