„Како што пастирот се грижи за своите овци кога ќе се најде покрај распрснатото стадо, и Јас ќе се погрижам за Моите овци и ќе ги соберам од сите места во кои што се распрснаа во денот на облак и мрак.“ (Езекиел 34,12)
Луѓето можат да ја отфрлат Неговата љубов, можат да заталкаат од Него, можат да одберат друг господар; сепак, тие му припаѓаат Нему и Тој копнее да ги врати кај себе… Во оваа парабола пастирот оди да бара само една овца последната која фалела при пребројувањето. Според тоа, кога би постоела само една загубена душа, Христос би умрел и за таа една. Овцата што ќе се загуби од стадото е најбеспомошно од сите созданија. Пастирот мора да ја бара, зашто таа сама не знае да се врати. Така е и со душата што заталкала од Бога; таа исто така е беспомошна како и загубената овца, и ако божествената љубов не ѝ прискокне на помош, таа никогаш не ќе успее да се врати кај Бога.
Пастирот, кој ќе утврди дека фали една од неговите овци, не го посматра безгрижно своето стадо кое се нашло во сигурно засолниште, ниту пак кажува: „Имам деведесет и девет овци. Премногу големи би биле напорите да одам и да ја барам заталканата. Сама нека се врати, а јас ќе ја отворам вратата на трлото и ќе ѝ дозволам да влезе!“ Не, штом овцата ќе се оддалечи од стадото, пастирот е исплашен и загрижен. Тој повторно го пребројува стадото… Ги остава деведесет и деветте во трлото и се упатува во потрага по таа една загубена… Конечно неговите напори се наградени; загубената овца е пронајдена…
Параболата не зборува за неуспех, туку за успехот и радоста на избавувањето. Во Него ни е дадена божествена гаранција дека ниту една единствена од заталканите овци од Божјото стадо нема да биде заборавена, ниту една нема да биде оставена без помош. Сите што сакаат да бидат избавени, Христос ќе ги извлече од понорот на расипаноста и од трњето на гревот. (Христови параболи, стр. 187.188. оригинал)
