„Верувајте Ми дека Јас Сум во Таткото и Таткото во Мене; ако пак не – верувајте заради самите дела.“ (Јован 14,11)
Додека ги изговарал овие зборови, од Христовото лице блескотела Божја слава и сите присутни, додека будно ги слушале Неговите зборови, чувствувале света стравопочит. Нивните срца биле уште посилно привлечени кон Него, а кога со поголема љубов биле привлечени кон Христа, биле привлечении едни кон други. Чувствувале дека Небото е мошне близу и дека зборовите што ги слушале им биле порака од нивниот небесен Отец.
„Вистина, вистина, ви велам“, продолжил Христос, „кој верува во мене, делата што ги правам јас ќе ги прави и тој“.Спасителот имал голема желба Неговите ученици да ја сфатат причината поради која својата божествена природа ја соединил со човечката. Дошол на светот за да ја покаже Божјата слава која што човекот го издигнува и го обновува. Бог се открил во Него за Тој да се открие во нив. Исус не открил никакви особини, ниту покажал сила што на луѓето не би им биле достапни со вера во Него. Сите Негови следбеници можат да ја имаат Неговата совршена човечка природа, ако му се покорат на Бога како што го сторил тоа Тој.
„Ќе прави и поголеми од нив, зашто јас одам кај Отецот“. Христос со ова не сакал да каже дека работата на учениците ќе има повозвишен карактер од Неговата, туку дека ќе биде раширена на поголемо пространство. Не зборувал само за правење чуда, туку за сè што ќе се случува под дејство на Светиот Дух.
По Господовото вознесение, учениците го сфатиле исполнувањето на Неговото ветување. Сцените поврзани со Христовото распнување, со Неговото воскресение и вознесение, за нив биле жива стварност. Виделе дека пророштвата буквално се исполниле. Го истражувале Писмото и со вера и сигурност, што порано им биле непознати, го следеле Неговото учење. Знаеле дека божествениот Учител бил сè што тврдел дека е. Додека го раскажувале своето искуство и ја извишувале Божјата љубов, човечките срца биле смекнати и совладани и мнозина поверувале во Исуса.
Ветувањето на Спасителот, дадено на учениците, е ветување дадено на Неговата Црква до крајот на времето. Бог не замислил Неговиот величествен нацрт за откуп на луѓето да постигне само незначителни резултати. Сите што ќе ја прифатат работата, не потпирајќи се врз она што самите можат да го сторат, туку врз она што може да го стори Бог во нив и преку нив, сигурно ќе го сфатат исполнувањето на неговото ветување: „Ќе прави и поголеми од нив“, изјавува Тој, „зашто јас одам кај Отецот“. (Копнежот на вековите, стр. 664.667. оригинал)
