„Зашто Ти си, Господи, добар и проштаваш со задоволство, полн си со љубов кон сите, кои Те повикуваат.“ (Псалм 86,5)
Во денешните образовни институции и цркви навлегуваат спиритистички учења што ја поткопуваат верата во Бога и Неговата Реч. Теоријата дека Бог е суштина, која проткајува сè што е во природата е прифатена од многумина што тврдат дека веруваат во Писмото; но, без оглед на тоа колку е убаво спакувана, оваа теорија е најопасна заблуда. Таа погрешно Го претставува Бога и ги обесчестува Неговата големина и возвишеност. И сигурно сака не само да ги заведе туку и да ги понижи луѓето. Нејзината суштина е темнина, а телесните уживања нејзина надлежност. Последицата од нејзиното прифаќање е одвојување од Бога. А за паднатата човечка природа тоа значи уништување.
Нашата состојба по гревот е неприродна, па силата што нè обновува мора да биде натприродна, инаку ќе нема никаква вредност. Постои само една сила, која може да ја скрши власта на злото во срцето на луѓето, а тоа е силата на Бога во Исуса Христа. Само во крвта на Распнатиот има очистување од гревот. Само Неговата милост може да нè оспособи да им се спротивставиме и да ги потчиниме склоностите на нашата падната природа. Спиритистичките теории во врска со Бога го уништуваат дејството на Неговата милост. Кога Бог би бил суштина проткаена во природата, тогаш Тој би престојувал во сите луѓе; и за да постигне светост, човекот би требало само да ги развива силите што се во него.
Овие теории, проследени со своите логични заклучоци ја бришат целата Христијанска наука. Тие ја исклучуваат неопходноста од очистување и прават од човекот свој спасител.
Овие теории за Бога ја поништуваат Божјата Реч и оние, кои ги прифаќаат, се во голема опасност на крајот да бидат заведени да гледаат на целата Библија како на измислица. Тие можеби ќе сметаат дека доблеста е подобра од порокот; но, со тоа што Го отстраниле Бога од сувереното место што Му припраѓа, тие ги полагаат своите надежи во човечка сила, која без Бога е безвредна. Непотпомогната, човечката волја нема вистинска сила да му се спротивстави и да го победи злото. Одбраната на душата е скршена. Човекот нема ограда против злото. Кога еднаш ќе ги отфрлиме ограничувањата на Божјата Реч и Неговиот Дух, не знаеме колку длабоко можеме да потонеме…
Откровението што Бог ни го дал за Себе во Неговата Реч е за наше проучување. За тоа можеме да бараме од Него мудрост, со цел да го разбереме. Но не смееме да навлегуваме подалеку од тоа. (Зравје и среќа, стр. 428.429. оригинал)
