„Зашто вистина ви велам, дека мнозина пророци и праведници посакуваа да видат што гледате вие, и не видоа, и да чујат што слушате вие, и не чуја.“ (Матеј 13,17)
Опомените на Божјата реч за опасностите што ја опкружуваат христијанската црква, денеска ни припаѓаат нам. Како што и во деновите на апостолите луѓето се обидувале со традициите и со филозофијата да ја поткопаат верата во светите списи, така и денеска со помош на ласкавите мислења на таканаречената „висока критика“ на еволуцијата, на спиритизмот, теозофијата и пантеизмот, непријателот на правдата настојува да ги заведе душите на забранети патеки. За мнозина Библијата претставува светилка без масло, зашто во своите мисли скршнале на патиштата на шпекулативни верувања кои неминовно со себе носат погрешни сфаќања и вистински хаос. Таканаречената „висока критика“ која анализира, претпоставува, нагодува и реконструира, со самото тоа всушност ја поткопува и ја уништува верата во Библијата како божествено откровение.
Таа на Божјата реч ѝ ја оспорува силата да владее, да го издигнува и да го инспирира човечкиот живот. Спиритизмот на масите им поттура верување дека желбата претставува највисок закон, дека гревот е слобода, и дека човекот во сѐ и за сѐ си е одговорен единствено себеси.
Христовите следбеници ќе се соочат со „слатки зборови“ против кои апостолот ги предупредил Колосјаните. Секако, тој ќе наиде и на спиритистичко толкување на светите списи, но тоа не смее да го прифати. Неговиот глас мора јасно да ги потврдува вечните вистини на Светото писмо. Цврсто насочувајќи го својот поглед кон Христа, тој мора да оди напред по одредената патека, отфрлајќи секоја идеја која не е сообразена со Христовото учење. Предмет на негово размислување и проучување мора да биде Божјата вистина. Тој Библијата мора да ја смета за Божји глас кој му се обраќа директно нему. Само на тој начин ќе ја запознае вистинската божествена мудрост.
Познавањето на Бога, како што се открило во Христа, претставува знаење што мора да го имаат сите кои сакаат да бидат спасени. Тоа сознание води кон целосна преобразба на карактерот. Прифатено во животот, тоа ќе ја преобрази душата во Христов лик. Тоа е знаење со кое, според Божјата намера, треба да се здобие секое негово дете и без кое сѐ друго претставува само суета и ништожност.
За сите поколенија и во секоја земја вистинскиот темел за изградување на карактерот бил ист – начелата содржани во Божјата реч, Библијата. Единственото безопасно и сигурно правило гласи: Постапувај како што ќе ти каже Бог! „Праведни се повелбите Господови“ и „тој што прави така, ќе се одржи довека!“ (Псалм, 19,8; 15,5). Апостолите во свое време на сите лажни теории им ја спротивставувале Божјата реч. (Делата на апостолите, стр. 474.475. оригинал)
