„А јас сум далеку од тоа да се фалам со нешто друго, освен во крстот на нашиот Господ Исус Христос, преку Кого светот е распнат за мене и јас за светот!“ (Галатјаните 6,14)
Оние што живеат во сенката на крстот од Голгота не се воздигаат и кај нив нема фаленичко тврдење дека се без грев. Тие се свесни дека нивниот грев предизвикал душевен страв што го скршил срцето на Божјиот Син, и таа помисла ги води кон понизност. Тие што живеат во тесна заедница со Исуса најдобро ги познаваат слабостите и гревовите на човештвото, а нивна единствена надеж се заслугите на распнатиот и воскреснат Спасител.
Посветувањето што се јавува денеска во христијанскиот свет носи во себе дух на самоизвишување и рамнодушност кон Божјиот закон, кој го прикажува како нешто туѓо во однос на библиската вера. Неговите приврзаници учат дека посветувањето е дело со кое, единствено со вера, одеднаш, се постигнува совршена светост. „Само верувај“, велат тие, „и ќе примиш благослов.“ Не се потребни никакви натамошни напори од оној што ги прима благословите. Тие во исто време ја негираат важноста на Божјиот закон и тврдат дека се ослободени од обврските да ги држат заповедите. Но, зарем е можно луѓето да станат свети и да бидат сообразени со волјата и карактерот Божји без прифаќање на начелата што се израз на Божјата природа и волја и кои покажуваат што му е нему угодно?
Желбата за една лесна религија која не бара никаков напор, самосовладување ниту напуштање на лудостите на светот – науката за верата, па и самата вера, ги направила популарни. Но што кажува Божјата реч?…
Сведоштвото на божествената Реч ѝ се противи на оваа опасна наука за вера без дела. Да се бара небесна наклоност, а да не се исполнуваат условите под кои можеме да постигнеме милост, тоа не е вера туку дрскост; зашто вистинската вера има свој темел во ветувањата и во прописите на Светото писмо.
Никој нека не се лаже верувајќи дека може да стане свет додека намерно престапува некоја Божја заповед. Гревот што свесно го правиме го замолкнува гласот на Светиот Дух и го одделува човекот од Бога… Ние не можеме ниту еден човек да го сметаме за свет додека не сме го измериле со единственото божествено мерило на светоста на небото и земјата. (Големата борба, стр. 471.472. оригинал)
