„И сè што ќе побарате во молитва, со вера, ќе добиете.“ (Матеј 21,22)
Оној што го благословил благородникот од Капернаум, исто толку сака да нè благослови и нас. Меѓутоа, како и ујадениот татко, ние често го бараме Исуса заради некое земно добро, и дури откако ќе се исполни нашето барање, покажуваме доверба во Неговата љубов. Спасителот копнее да ни даде поголем благослов од оној што го бараме, одложувајќи го одговорот на нашето барање за да ни го покаже злото на нашите срца и нашата длабока потреба од Неговата милост. Тој сака да ја отфрлиме себичноста, а тоа ќе нè наведе да го побараме. Признавајќи ја нашата беспомошност и нашата итна потреба, треба целосно да ѝ се довериме на Неговата љубов. Пред да поверува, благородникот сакал да види дека неговата молитва е исполета, но морал да го прифати Исусовиот збор дека неговата молба е примена и дека му е подарен благослов. Ние исто така треба да ја научиме оваа поука. Не треба да веруваме затоа што гледаме или чувствуваме дека Бог нè слуша. Ние мораме да се потпреме врз Неговите ветувања. Кога ќе му пристапиме со вера, секоја наша молба влегува во Божјето срце. Кога сме барале негов благослов, треба да веруваме дека го примаме и да му заблагодариме што сме го примиле. Тогаш треба да ги прифатиме нашите должности, уверени дека благословот ќе го примиме кога ќе ни биде најпотребен. Кога ќе научиме да правиме така, ќе знаеме дека нашите молитви се примени. (Копнежот на вековите, стр. 200. оригинал)
Не мешајте ја верата со чувствата. Тие се две различни нешта. Наша задача е да ја практикуваме верата, и во тоа мораме да се обучуваме. Верувајте, верувајте. Молете се истрајно со вера за ветениот благослов, и ќе го добиете. Со таквата вера вашите чувства немаат ништо заедничко. Меѓутоа, кога верата ќе ги донесе бараните благослови во срцето и вие се радувате на тоа, тогаш тоа доживување не е веќе вера туку чувство. (Сведоштва за црквата, вол. 1, стр. 167)
