„И ете! Завесата во Храмот се расцепи надве, одозгора додолу, и земјата се стресе, и карпите се распукаа.“ (Матеј 27,51)
Со помош на својата смрт и воскресение, Тој станал слуга „на вистинската скинија (црква) што ја направи Господ, а не човек“ (Евреите 8,2). Луѓе го подигнале еврејскиот шатор за состанок, луѓе го изградиле ерусалимскиот храм, но горното светилиште – според чија мостра било направено земното светилиште – не го изградил ниту еден земен архитект. „Еве го човекот на кого името му е Изданок… Тој ќе изгради светилиште Господово и ќе се прослави; ќе седи и ќе владее на престол и ќе биде свештеник на својот престол“ (Захарија 6,12.13).
Службата поврзана со принесување на жртви, што укажувала на Христа, престанала, но човечките очи сега биле насочени кон вистинската Жртва за гревовите на светот. Земната свештеничка служба престанала, но ние го гледаме Исуса, Свештеникот на новиот завет и „крвта за попрскување која зборува подобро од крвта на Авела“. „Сѐ уште не беше отворен патот кон светињата над светињите, додека сѐ уште постоеше првиот дел на скинијата… Но кога Христос се јави како првосвештеник на идните добра, поминувајќи низ посовршената скинија, неракотворена… влезе еднаш за секогаш во светињата над светињите… со својата крв и ни обезбеди вечен откуп“ (Евреите 12,24; 9,8-12).
„Затоа и може да ги спаси за вечни векови оние што доаѓаат преку него кај Бога, зашто Тој секогаш живее да посредува за нив“ (Евреите 7,25). Иако службата морала да се премести од земниот во небесниот храм, иако светињата и нашиот голем Првосвештеник ќе бидат невидливи за човечките очи, сепак, учениците нема да претрпат никаква загуба. Тие нема да доживеат никаков прекин на својата заедница ниту намалување на силата поради отсуството на Спасителот. Додека Исус служи во небесното светилиште, Тој исто така служи и во црквата на земјата преку својот Дух. Тој е скриен од нашите очи, но Неговото ветување, дадено при разделбата, се исполнува: „Еве, јас сум со вас во сите дни до крајот на светот“ (Матеј 28,20). Иако својата сила ја пренесува врз своите слуги, сè уште во Неговата црква е Неговото присуство кое дава сила. „Бидејќи имаме голем Првосвештеник… Божјиот Син, Исус, да се држиме цврсто за верата што ја исповедаме. Зашто ние немаме првосвештеник кој не може да сочувствува со нашите слабости, туку таков кој бил искушуван во сè, како нас, но без грев. Затоа слободно да пристапуваме кон престолот на благодатта за да примиме благодат и да најдеме милост за време кога ќе ни затреба помош“ (Евреите 4,14-16). (Копнежот на вековите, стр 165.166. оригинал)
