„Во она време ќе стане Михаел, големиот кнез кој ги штити синовите на твојот народ. Тоа ќе биде време на страдање какво немаше откако се луѓето па до тоа време. Во тоа време ќе се спаси твојот народ – сите кои ќе се најдат запишани во Книгата.“ (Даниел 12,1)
Кога ќе настапи тоа време на неволjи, секој случај ќе биде решен и нема повеќе да има време на проба ниту милост за тој што не сака да се покае. Печатот на живиот Бог ќе биде на Неговиот народ. Тој мал остаток, немоќен сам да се брани во смртниот судир со силите на земјата кои ги предводи змевот, ќе го земат Бога во своја одбрана. Декретот издаден од највисоките земски власти од нив ќе бара, под закана на прогонства и смрт, да му се поклонат на ѕверот и да го примат неговиот белег. Бог сега нека му помогне на Својот народ, бидејќи што ќе може да направи во таа ужасна борба без Неговата помош!
Храброста, постојаноста, верата и безрезервната доверба во Божјата моќ за спасение не можат да се стекнат за еден миг. Тие небесни благодети се стекнуваат со долгогодишно искуство. Божјите деца ја запечатуваат својата судбина со животот на света истрајност и непопустлива приврзаност кон правдата. Обземени со безбројни искушенија, тие знаат дека мораат да се спротивстават решително или да подлегнат. Тие чувствуваат дека мораат да извршат големо дело и дека секој момент можат да бидат повикани да го положат своето оружје. И ако дојдат до крајот на својот живот со недовршено дело, тие би претрпеле вечна загуба. Тие желно ја прифатиле светлината од небото, како што ја прифатиле и првите ученици од усните на Исуса. Кога првите христијани биле прогонети во планините и пустините, кога во занданите биле препуштени да умрат од глад, студенило и маки, кога маченичката смрт изгледала како единствен излез од нивните страдања тие се радувале што се вбројуваат во оние кои се достојни да страдаат за Христа кој бил распнат заради нив. Нивниот достоен пример ќе биде утеха и охрабрување за Божјиот народ на кого ќе наидат времиња на неволји какви што немало никогаш.
Нема да бидат запачатени сите кои тврдат дека ја празнуваат саботата. Постојат мнозина, дури и меѓу оние кои поучуваат други за вистината, а кои нема да го примат Божјиот печат на своите чела. Тие ја примиле светлината на вистината, ја знаат волјата на својот Господар, ја сфаќаат секоја точка на нашата вера, но немаат дела кои се соодветни на ова. Тие што се запознаени со пророштвата, ризницата на божествената мудрост, треба да постапуваат во согласност со својата вера. Тие треба да ги управуваат своите семејства според начелата, за преку своите средени семејства да можат на светот да го покажуваат влијанието на вистината врз човечкото срце…
Во овој живот мораме да наидуваме на жестоки искушенија и да поднесуваме скапи жртви, но наградата за тоа е Христовиот мир. (Testimonies for the Church, vol. 5, str. 213-215)
