„Вие сте светлината на светот. Град кој лежи на рид, не може да се скрие.“ (Матеј 5,14)
Во текот на долгите векови на духовниот мрак, Божјата црква била како град изграден на гора. Од столетие во столетие, низ сите поколенија, чистата небесна наука се развивала во нејзините рамки. Колку и да изгледа ослабена и несовршена, црквата е единствен објект на кој Бог во посебна смисла му посветува свое најголемо внимание. Таа е сцена на неговата благодат на која Тој со задоволство ја открива својата моќ со која ги преобразува срцата.
„Како да го прикажеме Божјето царство“, рекол Христос, „или со каква споредба да го претставиме?“ (Марко 4,30). Тој не можел да го спореди со царствата на овој свет. Во светот не нашол ништо со што би можел да го претстави. Земните царства владеат со физичка сила. Меѓутоа, од Христовото царство е исклучено секое физичко оружје и принуда. Цел на тоа царство е да го издигне и да го облагороди човештвото. Божјата црква е света заедница, исполнета со разновидни дарови и вдахновена со Свети Дух. Верниците на црквата своја среќа можат да најдат само во среќата на оние на кои им помагаат и за кои претставуваат благослов.
Возвишено е делото што сака Бог да го оствари преку својата црква за да се прослави Неговото име. Сликата за тоа дело е дадена во визијата на Езекиeл за животворната река: „Оваа вода тече кон источниот дел на земјата, се спушта во рамнината и потоа се влева во морето; а кога ќе се влеат во морето, водите на потокот ќе се исцелат. И каде и да протече потокот, секое живо суштество оживува… По бреговите на потокот, од едната и од другата страна, ќе растат секакви овошки: нивните лисја нема да свенуваат и на нив постојано ќе има плод; секој месец ќе зреат нови плодови, зашто водата за нив дотекува од Светилиштето. Нивниот плод ќе служи како храна, а лисјата како лек“ (Езекиел 47,8-12)…
Благодарение на беспрекорниот карактер на Јосифа бил сочуван животот на цела една нација. Преку Даниел Бог им го спасил животот на сите мудреци во Вавилон. Тоа е очигледна поука која на впечатлив начин укажува на духовните благодати што светот може да ги добие благодарение на поврзаноста со Бога на кого Јосиф и Даниел така верно му служеле. Секој човек, во чиешто срце живее Христос, и кој му ја прикажува на светот неговата љубов, е Божји соработник и претставува благослов за човештвото. Примајќи благодат од Спасителот за да им ја пренесе на другите, од неговото суштество се излева вистинска плима на духовен живот. (Делата на апостолите, стр. 12.13. оригинал)
