„Гледајќи во Исуса, Почетникот и Исполнителот на нашата вера, Кој, поради радоста што беше пред Него, го претрпе крстот, презирајќи го срамот, и седна оддесно на Божјиот престол.“ (Евреите 12,2)
Христовото вознесение на небото претставувало знак дека Неговите следбеници ќе го добијат ветениот благослов. Токму тоа тие и го очекувале пред да пристапат кон своето дело. Враќајќи се повторно на небото, Христос бил свечено устоличен со најдлабока почит и обожавање од страна на сите ангели. Штом завршил овој обред, Светиот Дух слегол во обилни млазеви врз учениците и Христос навистина е прославен со славата што ја имал со Отецот од создавањето на светот. Излевањето на Светиот Дух на денот Педесетница претставувало небесно соопштение дека е извршено крунисување на Откупителот. Според даденото ветување, Тој на своите следбеници им го пратил од небото Утешителот како доказ дека Тој, во својство насвештеник и цар, ја примил сета власт на небото и на земјата и дека овде навистина бил Помазаник над својот народ…
За време на својот живот на земјата и самиот Тој го сеел семето на вистината и го полевал со својата сопствена крв. Масовното преобраќање што настанало на денот Педесетница било резултат на таа сеидба, жетва на Христовото дело којашто ја открила силата на Неговото учење.
Иако биле јасни и уверливи, тврдењата на апостолите не би можеле сами по себе да ги отстранат предрасудите што преодолевале пред толку многу докази. Но Светиот Дух со божествена сила упатил соодветни докази во одаите на срцата. Зборовите на апостолите биле како остри стрели на Семоќниот и луѓето ја увиделе својата страшна вина што го отфрлиле и распнале славниот Господ.
Под влијание на Христовите поуки учениците биле наведени да почувствуваат потреба од дарот – Духот. Благодарение токму на влијанието на Духот, тие конечно се оспособиле и ја прифатиле својата животна задача. Не биле веќе неуки и некултурни, ниту пак претставувале толпа независни поединци или несложни елементи. Своите надежи не ги темелеле веќе врз земна големина. Биле „еднодушни“, „едно срце и една душа“ (Дела 2,46; 4,32). Христос исполнувал секоја нивна мисла, напредокот на Неговото царство бил нивна животна цел. Тие по душа и карактер станале слични на својот Учител…
Излевањето на Светиот Дух им донело божествено просветлување. Сега им биле откриени вистините што не можеле да ги разберат дури ни додека Христос бил со нив. Со вера и сигурност, каква што никогаш порано не познавале, го прифатиле учењето на светата Божја реч. (Делата на апостолите, стр. 38.39.45.46. оригинал)
