„А Исус, кога го чу зборот, што го рекоа, му рече на началникот на синагогата: ‘Не бој се! Само верувај!’“ (Марко 5,36)
Вие не можете да ги окаете гревовите од минатото, не можете да го промените срцето, не можете себеси да се сторите свети. Но Бог ветува дека сето тоа ќе го стори за вас преку Христа. Вие морате да верувате во тоа ветување! Морате да ги признаете гревовите и себеси да му се предадете на Бога. Морате да сакате да Му служите. И штом ќе го сторите тоа, Бог ќе го исполни зборот што ви го дал. Ако верувате во ветувањето – ако верувате дека гревовите ви се простени и дека сте чисти – Бог постапува така; вие сте излечени исто онака како Христос што му дал сила на фатениот да оди кога тој поверувал оти е излечен. Така е штом верувате во тоа. Не чекајте да почувствувате дека сте излечени, туку кажете: „Верувам, тоа е точно, не затоа што јас така чувствувам, туку затоа што ветил Бог!“ (Патот кон Христа, стр. 51. оригинал)
Законот му ги открива на човекот неговите гревови, но не дава никаков лек за нив. Додека на послушните тој им ветува живот, во исто време објавува дека смртта е плата за престапниците. Само Христовото евангелие може грешникот да го спаси од гревот и од проклетството. Тој мора да се покае пред Бога чијшто Закон го престапил и да покаже цврста вера во Христа како голема жртва на помирување. Со тоа добива „проштавање на минатите гревови“ и станува учесник во божествената природа. Тој е Божје дете, зашто примил Дух на посинување со кој вика: „Ава, Оче!“…
Со новото раѓање срцето стапува во хармонија со Бога и во хармонија со Неговиот Закон. Кога кај грешникот ќе настане оваа голема промена, тогаш тој преминал од смртта во живот, од гревот во светост, од престапот и бунтот во послушност и верност. Престанал стариот живот на оттуѓување од Бога; почнал нов живот на помирување, живот со вера и љубов. Тогаш во нас се исполнува „правдата на Законот“, зашто „не живееме според телото, туку според Духот“ (Римјаните 8,4). Тогаш душата вели: „Колку го љубам твојот Закон! По цел ден мислам на него“ (Псалм 119,97)…
Без Законот човекот нема вистински поим за Божјата светост и чистота и за својата лична вина и нечистота. Тој не е вистински осведочен за гревот и не чувствува потреба од покајание и преобраќање. Бидејќи не се чувствува загубен како престапник на Божјиот закон, не е ниту свесен дека му е потребна Христовата крв на помирување. Тој се надева во спасение без целосна промена на срцето и без промена на животот. Оттаму има многу површни преобраќања и мнозина се приклучуваат кон црквата а никогаш да не се соединиле со Христа. (Големата борба, стр. 467.468. оригинал)
