„А кога остана Јаков сам, тогаш Некој се бореше со него до зори.“ (Битие 32,24)
Како што го разјарил Исава да тргне против Јакова, исто така сатаната во времето на големата неволја ќе ги поттикнува грешните да го уништат Божјиот народ. И како што го обвинил Јакова, така ќе го обвинува и Божјиот народ. Тој светот го смета за свои приврзаници, но малечката група што ги држи Божјите заповеди не ја прифаќа неговата превласт. Кога би можел да ја избрише од земјата, неговата победа би била целосна. Тој гледа дека светите ангели ги чуваат и сфаќа дека нивните гревови се простени, но не знае дека нивните случаи се решени во небесното Светилиште. Тој точно ги познава гревовите на кои ги навел и ги изнесува пред Бога во зголемена светлина, тврдејќи дека тој народ заслужува да биде лишен од Божјата милост како и самиот тој. Тој тврди дека Господ не може во својата праведност да им ги прости гревовите ним, а него и неговите ангели да ги уништи. Тој полага право над нив како на свој плен и бара да бидат предадени во негови раце да ги уништи.
Додека сатаната го обвинува Божјиот народ поради неговите гревови, Господ му дозволува да ги искушува до крајни граници. Нивната сигурност во Бога, нивната вера и решителност, ќе бидат тешко искушани. Кога гледаат во минатото, нивната надеж паѓа, зашто во целиот свој живот можат да видат само малку добро. Потполно се свесни за својата слабост и недостојност. Сатаната се труди да ги уплаши со мислата дека нивниот случај е безнадежен и дека дамката на нивната нечистота не може никогаш да се испере. Се надева дека во толкава мера ќе ја уништи нивната вера, што тие ќе попуштат во неговите искушенија и дека ќе се откажат од својата преданост кон Бога.
Иако Божјиот народ ќе биде опкружен со непријатели кои ќе настојуваат да го уништат, сепак, стравот што го поднесува тој не е страв од прогонствата заради вистината; тој се плаши од тоа дека можеби не се покајал за секој свој грев и дека поради некоја своја грешка ќе биде лишен од ветувањето на Спасителот според кое ќе го „сочува од часот на искушението што ќе дојде врз целиот свет“. Кога би знаеле сигурно дека гревовите им се простени, не би се плашеле од измачувањата и од смртта; но, ако бидат недостојни и ако го загубат својот живот поради некоја грешка во својот карактер, тогаш Господовото свето име ќе биде осрамотено…
Иако поднесуваат најголем страв, ужас и неволја, сепак, не престануваат да се молат. Тие се фаќаат за Божјата сила како и Јаков цврсто што го држел Ангелот, зашто и молитвата на нивната душа гласи: „Нема да те пуштам додека не ме благословиш!“ (Големата борба, стр. 618-620. оригинал)
