„Кој има уво, нека чуе, што им говори Духот на црквите: ‘На оној кој победува – втората смрт нема да му нанесе штета.’“ (Откровение 2,11)
Со Исус на чело, сите ние излегуваме од Светиот град и се спуштаме на оваа Земја, на една висока планина која не може да го држи Господ, туку при допирот на Неговите нозе се распаѓа и така настанува една голема рамница. Потоа, подигајќи го својот поглед горе го забележуваме и големиот град со дванаесет темели и дванаесет врати, по три од секоја страна, а на секоја врата стои по еден ангел. Сите гласно извикуваме: „Градот, големиот град, слегнува од Бога, од небото,“ и се спушта токму каде што ние стоиме. Веднаш го разгледуваме величествениот надворешен изглед на градот. Овде можев да видам најпрекрасни куќи кои изгледаа како да се од чисто сребро; аголните столбови му се украсени со бисери, што ги прави неописливо прекрасни. Во секоја од тие куќи каде треба да живеат светите има по една златна полица. Видов како многу свети влегуваат во куќите, ги симнуваат своите блескотни круни, ги ставаат на златните полици, а потоа излегуваат во полето, во близина на куќата, за да се занимаваат со работа во полето; но не како што ние мораме да работиме овде на Земјата, не, не. Околу главата на секој од нив блеска величествена светлина, а тие непрестано радосно извикуваат славејќи и фалејќи го Бога.
Видов, исто така, и една пољанка полна со секаков вид цвеќе, и додека го берев воодушевено извикнав: „Тоа никогаш нема да овене.“ Забележав и еден тревник со необична трева која имаше величествен изглед; тревата е свежо зелена со сребрено – златен одблесок, и достоинствено се поклонува во слава на Исус како Цар над царевите. Потоа наидуваме на една област полна со животни од секаков вид – лав, јагне, леопард и волк – сите заедно во совршен склад и мир. Поминуваме покрај нив, а тие мирно одат по нас. Потоа навлегуваме во шума, но ниту малку не наликува на мрачните шуми што ги имаме овде на Земјата; не, туку светла и величествена; гранките на тамошните дрвја, за разлика од оние овде, се повиваат горе-долу, а сите ние радосно извикуваме: „Ќе живееме во ненаселени места без страв и ќе спиеме во шумите.“ Поминуваме низ шумите патувајќи кон планината Сион.
Патем сретнуваме едно друштво кое исто така со голем интерес ги разгледува убавините на оваа област. Посебно го привлекува моето внимание црвениот раб на нивната облека; круните им блескотат, а облеката им е чисто бела. Ги поздравуваме, и јас го прашувам Исус кои се тие. Тоа се маченици, кажува Тој, што за Него го положиле својот живот. Со нив е и едно големо мноштво малечки дечиња, кои исто така имаат црвен раб на својата облека. (Testimonies for the Church, vol. 1, str. 67-69)
