„А втората е како и оваа: ‘Љуби го твојот ближен како себеси!’“ (Матеј 22,39)
Законот на љубовта налага да ги посветиме телото, умот и душата во служба за Бога и своите ближни. Оваа служба, која ни овозможува да бидеме благослов за другите, и нам ни донесува најголем благослов. Несебичноста е темел на секој вистински развиток. Со несебична служба ја развиваме секоја способност до највисока можна мерка. Сѐ повеќе и повеќе ние стануваме соучесници во божествената природа. Подготвени сме за Небото, бидејќи го примаме Небото во своите срца. (Воспитување, стр. 16. оригинал)
За секоја осуда е горделивоста која го наведува вообразениот да наоѓа уживање во суетата на своите лични дела, да се фали со некои свои исклучителни способности со желба да ги понижи другите за да се издигне себеси, барајќи за себе повеќе почести и слава, отколку што едно студено човечко срце е подготвено да му ја даде на Бога. Христовите следбеници секогаш треба да се раководат според упатствата на својот Учител. Тој бара од нас да се љубиме еден со друг така како што Тој нè љуби нас. Вистинската вера се заснова на љубов кон Бога, љубов која нè наведува да се љубиме еден со друг. Таквата љубов е полна со благодарност, понизност, трпение, самопожртвување, воздржување, милост и простување. Таа го посветува сиот живот и своето благотворно влијание постојано го пренесува и на другите.
Оние кои го љубат Бога не можат да негуваат омраза и завист. Кога неминливата љубов како небесно начело ќе го обземе срцето, таа несопирливо се излева и на другите, не само затоа што тие ни се наклонети, туку затоа што љубовта е принцип на нашето делување, принцип кој го обликува нашиот карактер, ги контролира нагоните, ги потчинува страстите, го потиснува непријателството, ги воздигнува и облагородува чувствата. Таа љубов никогаш не се ограничува само на „мене и моето“, туку со својата широчина го опфаќа целиот свет, а со височината досега до небото и е во хармонија со онаа љубов која ги поттикнува ангелите. (Сведоштва за црквата, вол. 4, стр. 223. оригинал)
