„Туку, како што е напишано: ‘Што окото не виде, што увото не чу, што во човечкото срце не дојде, тоа Бог го приготви за оние, кои Го љубат.’“ (1. Коринтјаните 2,9)
Небото е школа; неговата област на проучување е вселената; неговиот Учител – Бесконечниот. Гранка на оваа школа била отворена во Едем; и кога планот на спасението ќе се оствари, образованието повторно ќе продолжи во небесната школа…
Помеѓу школата воспоставена во Едем во почетокот и школата во вечноста се протега целиот тек на историјата на овој свет – историја на човечки престапи и страдања, божествена жртва и победа над смртта и гревот. Школата во идниот живот нема да биде иста во сѐ како првата школа во Едем. Никакво дрво за познавање на доброто и злото нема да дава можност за искушение. Таму нема никаков искушувач, никаква можност за зло. Секој карактер го издржал искушението да направи зло и ниту еден не е веќе подложен на неговата моќ.
„На оној, што победува“, вели Христос, „ќе му дадам да јаде од дрвото на животот, кое што е среде Божјиот рај“ (Откровение 2,7). Давањето плод од дрвото на животот во Едем било поврзано со услов и на крај било ускратено. Но, даровите на идниот живот се без услови и вечни…
Какво ли подрачје за истражување ќе се отвори пред нас кога ќе биде отстранет превезот што сега го замрачува нашиот видик, кога нашите очи ќе го здогледаат прекрасниот свет што сега само делумно го гледаме со микроскоп; кога ќе ја гледаме славата на небесата која сега оддалеку ја набљудуваме со телескоп; кога ќе биде отстрането злокобното влијание на гревот, кога целата Земја ќе се појави во „красотата на Господа, нашиот Бог!“ Тогаш секој истражувач на науката ќе може да ги чита извештаите за создавањето без да открие нешто што би го потсетило на законот на злото. Ќе може да ја слуша музиката на гласовите на природата без да открие ниту една нота на тага, ниту еден призвук на жалост; во сѐ што е создадено ќе може да следи само еден ракопис – во бесконечната вселена ќе го гледа Божјето име напишано со големи букви, а ни на земјата, ни во морето, ни на небото нема да види ниту една заостаната трага од злото.
Таму нема да има ништо што ќе причинува „зло и штета по целата моја света гора, вели Господ“ (Исаија 65,25). Таму на човекот ќе му биде вратено неговото загубено царско достоинство; и суштествата од понизок род повторно ќе ја признаат неговата власт; суровите ќе станат нежни а плашливите полни со доверба. (Воспитување, стр. 301-304. оригинал)
