„Благословен нека е Бог и Отецот на нашиот Господ Исус Христос, Отецот на милосрдноста и Бог на секоја утеха. Тој нè утешува при секоја наша неволја, та и ние да можеме да ги утешиме сите оние кои се во неволја со онаа утеха со која Бог нè утешува нас самите!“ (2. Коринтјаните 1,3.4)
Бог е секогаш спремен да им ја покаже својата милост и вистина на покајаните грешници; Тој е спремен да ни дари простување и љубов. Тој бара оние кои се благословени со Неговото сочувство да ја покажат истата милост и љубов кон другите бидејќи тоа значи да се прават Христовите дела; тоа значи да се држат Божјите заповеди. Оние кои покажуваат вистинска благодарност Го слават Бога со тоа што имаат најголема љубов кон Него, а своите ближни ги љубат како себе. Тие го обелоденуваат фактот дека не го примиле духот на овој свет, туку Божјиот Дух. Врз база на практични искуства тие знаат какви добра Бог несебично им дал; бидејќи се просветлени од Светиот Дух. Тие го градат своето спасение со страв и трепет, бидејќи знаат дека Бог прави во нив да сакаат и да го прават она што Му е Нему по волја. Во душата на верникот пребива Христос, извор на вода што тече во вечен живот.
Кога себе се сметаме за Христова откупена своина, појасно ќе ја видиме својата потреба за Неговото постојано присуство за да можеме да Го претставуваме покажувајќи сочувство и љубов кон сите кои се доведени во нашата сфера на влијание. На нашиот живот почива света одговорност и само кога сме целосно посветени на Бога, само кога нѐ чисти и ни го подарува својот живот и дух, можеме на исправен начин да Го претставиме пред другите. Нашата одговорност се однесува на нашите мисли, зборови и дела, како и на нашата обемна работа помеѓу ближните.
За да го одржиме законот, треба да се држиме до златното правило, да им го правиме на другите она што би сакале и тие да ни го прават нам. Нашето влијание мора да биде посветено со Божјиот Свет Дух, за да претставува благослов за човештвото. Не треба да бидеме загрижени во врска со тоа што ќе правиме во наредните седмици, месеци или години, бидејќи иднината не е наша. Наш е само еден ден, и во текот на тој ден треба да живееме за Бога, да го разубавиме својот карактер со вера во Христовата правда. Тој еден ден треба да го предадеме во Христови раце, во свечена служба, за Тој да нѐ води во сите намери и планови. Тој еден ден на другите треба да им го правиме токму она што сакаме нам да ни го прават. Треба да бидеме спремни да изговараме љубезни зборови, од срце полно со сочувство и љубов. (Signs of the Times, 11. jul 1892)
