„Затоа, возљубени мои, како што секогаш бевте послушни, не само кога сум при вас, туку уште повеќе сега, кога не сум при вас, изработувајте го своето спасение со страв и трепет. Зашто Бог е Оној, Кој дејствува во вас да сакате и да постапувате, според Неговата волја.“ (Филипјаните 2,12.13)
Животот на христијанинот е постојана борба и напредување. Но победата која треба да се извојува не се постигнува со човечка сила. Фронтот на судирот е подрачјето на нашето срце. Битката во која мора да се бориме – најголема битка што некогаш човекот ја водел – тоа е покорувањето на нашето „јас“ на Божјата волја, потчинување на срцето на врховната власт на љубовта. Старата природа, родена од „крв и тело“, не може да го наследи Божјето царство. Наследените склоности и стекнатите навики мора да се отфрлат.
Оној што ќе реши да влезе во духовното царство, набргу ќе сфати дека сите сили и страсти на неговата непрепородена природа, потпомогнати од силите на царството на темнината, се вперени против него. Себичноста и горделивоста ќе се спротивстават против сето она што укажува на нивната грешност. Ние не можеме сами по себе, со своја сила, да ги победиме грешните желби и навики кои се борат да завладеат со нас. Ние не сме во состојба да го совладаме моќниот непријател кој нѐ држи во најтемно ропство. Единствено Бог може да ни даде победа. Тој сака ние да владееме со себеси, со својата волја и со своите патишта. Но Тој не може да работи во нас без нашата согласност и соработка. Божјиот Дух делува преку способностите и силите што Бог му ги дал на човекот. Од нас се бара со сите наши способности да соработуваме со Бога.
Победата никогаш не може да се постигне без сесрдна молитва и без постојано потчинување на нашето „јас“. Никој не смее нашата волја да ја присилува да соработува со божествените орудија, туку таа треба доброволно да се потчини. (Мисли од гората на блаженствата, стр. 142. оригинал)
