„Штом Исус го прими оцетот, рече: ‘Се сврши!’ па ја наведна главата и го предаде духот.“ (Јован 19,30)
Со жестоки искушенија сатаната го нагрвалувал Исусовото срце. Спасителот не можел да види преку гробот. Надежта не му покажувала дека ќе излезе од гробот како победник ниту му зборувала за тоа дека Отецот ја прифатил Неговата жртва. Се плашел дека гревот му е толку одвратен на Бога, што нивната разделба ќе биде вечна. Христос го чувствувал страдањето што ќе го чувствува грешникот кога милоста нема повеќе да се зазема за грешниот човечки род. Чувството на гревот, кој предизвикал гнев кај Отецот, а кој се урнал врз Него како замена за човекот, ја загорчило чашата што ја пиел и го скршило срцето на Божјиот Син…
Бог и Неговите свети ангели биле крај крстот. Отецот бил со својот Син. Сепак, Неговото присуство не било откриено. Кога би засветила од облакот, Неговата слава би го уништила секој набљудувач. Во тој ужасен час Христос не можел да биде утешен со присуство на Отецот. Сам газел во кацата и никого немало од луѓето крај Него…
За ангелите и за безгрешните светови извикот „Се сврши“ имал длабоко значење. И за нив и за нас е извршено тоа големо дело на откупување. Тие со нас ги делат плодовите на Христовата победа.
Сè до Христовата смрт на ангелите и на безгрешните светови не им е јасно откриен карактерот на сатаната. Праотпадникот во толкава мера се наметнал со измама, што дури ни светите суштества не ги сфатиле неговите начела. Не ја согледале јасно природата на неговиот бунт…
Божја намера била сè да постави врз вечниот темел на сигурноста, па на небесните совети е решено на сатаната да му се даде време да ги развие начелата што претставуваат основа на неговиот систем на владеење. Тврдел дека тие се повозвишени од Божјите начела. За да може вселената да ги согледа, на сатанските начела им е дадено време за дејствување…
Во такви пригоди ангелите можеле да се радуваат набљудувајќи го крстот на Спасителот, зашто, иако тогаш не разбрале сè, знаеле дека уништувањето на гревот и на сатаната засекогаш станало сигурно, дека откупувањето на човекот било обезбедено, а вселената станала вечно безбедна. (Копнежот на вековите, стр. 53.754.758.759.764. оригинал)
