„Тогаш на шесттиот ден собраа двојно количество храна по два гомора на секој…“ (Излез 16,22)
Шестиот ден народот собрал „до два гомора за секого“. Старешините побрзале да го известат Мојсеја за тоа што се случило. Тој одговорил: „Еве ја заповедта што ја кажа Господ утре е саботен ден, свет одмор за Господа…“ Бог бара неговиот свет ден и денеска да се празнува и да биде свет како и во времето на Израелците. Оваа заповед дадена на Евреите, сите христијани треба да ја прифатат како налог на Јехова кој исто така се однесува и на нив. Денот што ѝ претходи на саботата треба да се искористи како ден на подготовка со цел подготвени да ги пречекаме светите мигови. Во никој случај не треба да си дозволиме себеси поради своите работи да ја пречекориме границата на тоа свето време. Бог наредил да се води грижа за болните и за оние што страдаат; според тоа, сѐ она што е потребно да се сврши заради олеснување на нивната состојба, претставува дело на милосрдие, а не престап на саботниот ден. Меѓутоа, треба да се одбегнува секоја непотребна работа. Мнозина од немарност, некои ситни работи што можеле да ги завршат во петок, ги одложуваат до почетокот на саботниот ден. Такво нешто не треба да постои. Работата што била занемарена до почетокот на саботниот ден треба да се остави незавршена додека не помине сабота. Тоа за оние што се немарни и заборавни би можело да послужи како потсетник своите работи во текот на шесте работни денови да ги извршуваат совесно и промислено.
Во текот на своето долго патување низ пустината Израелците секоја седмица биле очевидци на тројно чудо што требало во нивната душа да ја вреже свеста за значењето и за светоста на саботата. Шестиот ден паѓало двојно количество мана, а седмиот ден воопшто не паѓала. Освен тоа, само оној дел што бил наменет за сабота не се расипувал преку ноќта додека инаку маната оставена за утредента редовно се расипувала.
Околностите во врска со давањето на мана даваат убедливи и непобитни докази дека празнувањето на саботата не било воведено дури кога е даден законот на Синај, како мнозина што тврдат. За задолжителноста на празнувањето на саботата Израелците знаеле уште пред да стигнат на Синај. Светоста на денот за одмор постојано им била предочувана на тој начин што секој петок морале да соберат двојно количество мана за да имаат за сабота, кога таа воопшто не паѓала. А кога некои од народот и во сабота излегле да собираат мана, Господ поставил прашање: „До кога ќе се противите на моите заповеди и на мојот закон?“ (Патријарси и пророци, стр. 295-297. оригинал)
