„А сите кои поверуваа беа заедно и сè им беше општо.“ (Дела 2,44)
Христос изјавил дека божественото влијание на Духот ќе биде до крајот со Неговите следбеници. Но тоа ветување не е ценето така како што би требало да биде; затоа ниту неговото исполнување не се видело такво какво што би можело да биде. Малку се мислеше на ветувањето на Духот и последиците беа такви какви што можеше да се очекува – духовна суша, духовна темнина, духовно опаѓање и смрт. Внимание се посветува на помалку важни прашања и затоа божествената сила, која е неопходна за развој и напредок на црквата и која со себе би ги донела и сите други благодети, недостига, иако е понудена во своето безгранично изобилие.
Недостаток на Духот е тоа што проповедниците на евангелието ги прави толку бессилни. Луѓето можат да бидат учени, талентирани, речити, можат да имаат најубави природни и стекнати особини, но без присуство на Божјиот Дух нема да трогнат ниедно срце, и нема да придобијат ниеден грешник за Христа. Од друга страна, ако се поврзани со Христа, ако ги имаат даровите на Духот, и најсиромашните и најнеобразованите Негови ученици ќе имаат сила која ќе делува на срцето. Бог ќе ги направи канали низ кои ќе се излева највозвишеното влијание во вселената.
Ревноста за Бога ги натерала учениците да сведочат за вистината со голема сила. Не треба ли истата ревност да ги запали и нашите срца со одлучност да ја пренесеме сторијата за откупителната љубов, за Христос и Неговото распнување? Зар не треба и денес Божјиот Дух, како одговор на срдечната и истрајна молитва, да ги исполни луѓето со сила за служба? Зошто тогаш црквата е толку слаба и без Дух?
Кога Светиот Дух би ги контролирал умовите на нашите верници, во нашите цркви би се видело многу повисоко ниво во зборувањето, службата на проповедање на евангелието, и во духовноста, отколку што тоа е сега случај. Членовите на заедницата би биле поткрепени со водата на животот, а работниците, работејќи под една Глава, самиот Христос, би го откривале својот Учител во духот, зборовите и постапките и би се поттикнувале еден со друг што поблиску да се здружат и напредуваат во работата на големото, завршно дело на кое сме се посветиле. Би дошло до здраво растење на единството и љубовта, што би било едно сведоштво на светот дека Бог Го пратил Својот Син да умре поради откупување на грешниците. Божествената вистина би била издигната и би светела видливо како светилка која гори, ние подобро би ја разбирале и би била уште појасна. (Counsels for the Church, str. 100)
