„Зашто и Христос умре еднаш за гревовите, Праведен за неправедните, за да нè приведе при Бога; навистина, Тој, Кој беше убиен во тело, оживе Духом.“ (1. Петрово 3,18)
Бог го предал Својот Син да живее на оваа Земја во најголема понизност, самооткажување, сиромаштво, тешки напори и срам и да умре со страшна смрт на крстот. Но тука немало ангели, како во Аврамовиот случај, да ја донесат радосната вест: „Доволно е; Ти не треба да умреш, мој сакан Сине!“ Легиони на ангели исполнети со тага и болка чекале во надеж дека Бог, како во Исаковиот случај, во последен момент ќе спречи Неговиот Син да умре со толку страшна смрт. Но на ангелите не им било дозволено да му пренесат било каква вест на драгиот Божји Син. Уследиле најболни понижувања во судницата, а потоа патот до Голгота. Му се потсмевале и Го плукале во лице. Мирно го поднесувал зајадливото пецкање, навредите и иронијата на оние кои Го мразеле, сè додека на крстот не ја наведнал својата глава и не издивнал.
Дали Бог можел да ни даде поголем доказ за својата љубов отколку да го предаде својот Син да го поднесе тоа понижување и страдање? И како што тој Божји дар на човекот е потполно доброволен и непроценлив, а Неговата љубов бесконечна, така и Тој со право очекува нашата доверба во Него да биде безгранична, нашата послушност потполна; Тој бара цело срце и неподелени чувства – сè што човекот може да даде. Нашата послушност треба да одговара на тој Божји дар таа мора да биде потполна и без недостатоци. За сè што имаме ние Му должиме само на Бога. На Божјите барања можеме да удоволиме само со подготвеност во потполност да се предадеме на доброволна жртва. Тој бара одлучност и подготвеност да послушаме без никаков изговор и не прифаќа ништо помалку од тоа. Токму сега имаме можност да бидеме сигурни во Божјата љубов и Неговото одобрување. Оваа година може да биде последна година од животот за некои кои ги читаат овие редови. Има ли меѓу младите читатели на овој апел и такви кои повеќе ќе ги изберат задоволствата на овој свет, отколку оној мир кој Христос им го дава на сите кои ревно истражуваат и ја творат Неговата волја? (Сведоштва за црквата, вол. 3, стр. 369.370)
