„И рече: ‘Исусе, спомни си за мене, кога ќе дојдеш во Твоето Царство!’“ (Лука 23,42)
Исуса во неговата агонија на крстот го осветлил зрачец на утеха. Тоа била молбата на разбојникот што се каел. Двајцата распнати со Исуса во почетокот го навредувале, а еден во своите страдања станувал уште повеќе очаен и пркосен. Но неговиот другар бил поинаков. Овој човек не бил закоравен злосторник; се нашол на лош пат заведен од лошо друштво; бил помалку виновен од мнозина што стоеле крај крстот и го навредувале Спасителот. Го видел и го чул Исуса и бил осведочен со Неговото учење, но свештениците и поглаварите го одвратиле од Него. Сакајќи да го задуши осведочувањето, тонел сè подлабоко во гревот, додека не е фатен, обвинет како злосторник и осуден да умре на крст. Во судницата и на патот кон Голгота бил во Исусова близина. Чул како Пилат објавил: „Јас не наоѓам никаква вина на него“ (Јован 19,4). Го забележал Неговото божествено држење и Неговото милостиво проштавање на неговите мачители. Од крстот видел како мнозина кои се правеле побожни, му се подбивале и го исмевале Господа Исуса… Чул како мнозина меѓу поминувачите го бранат Исуса. Ги чул како ги повторуваат Неговите зборови и зборуваат за Неговите дела. Во Него повторно се појавило осведочување дека овој е Христос. Обраќајќи му се на другиот злосторник, рекол: „Зар немаш страв од Бога, кога и ти исто така си осуден?“ Злосторниците пред смртта не морале повеќе да се плашат од човек. Меѓутоа, едниот го проникнувало осведочување дека постои Бог од кого треба да се бои, иднина што го натерала да се тресе. А сега, неговата животна историја, сета извалкана со грев, само што не завршила. „Ние сме праведно осудени“, воздивнувал, „зашто примаме плата што сме ја заслужиле за нашите дела. Но овој не сторил никакво зло“…
Светиот Дух го расветлил неговиот ум и малку по малку доказите се соединиле. Во Исуса, ранет, исмеван и распнат, го видел Божјето Јагне кое ги зело гревовите на светот. Кога оваа беспомошна душа што умирала му се предала на Спасителот кој умирал, во нејзиниот глас била помешана надеж со болка . „Исусе“, извикнал, „сети се за мене кога ќе дојдеш во твоето царство“.
Одговорот бргу стигнал. Гласот бил благ и милозвучен, а зборовите полни со љубов, со сожалување и сила: „Вистина ти велам денес, ќе бидеш со мене во рајот“. (Копнежот на вековите, стр. 749.750. оригинал)
