„Или ги презираш: богатството на Неговата благост, кротоста и долготрпеливоста, а не знаеш дека Божјата добрина те води кон покајание?“ (Римјаните 2,4)
Истиот божествен ум, кој дејствува во природата, им се обраќа и на срцата на луѓето, будејќи во нив неискажлив копнеж за она што го немаат. Световното не може да го задоволи нивниот копнеж. Божјиот Дух ги преколнува да се стремат кон она што единствено може да им даде мир и одмор – кон Христовата милост, кон радоста на светоста. Служејќи се и со видливи и со невидливи влијанија, нашиот Спасител е постојано на дело, настојувајќи умот на луѓето да го одврати од грешните уживања што не ситат и да го насочи кон неизмерните благослови што можат да ги добијат во Него. На сите тие души, што напразно се обидуваат да пијат од издупчените извори на овој свет, им е упатена божествена вест: „И кој е жеден – нека дојде, и кој сака – нека земе дарум од водата на животот.“ (Откровение 22,17).
Ти, кој во срцето копнееш за нешто подобро од она што може да ти го пружи овој свет, препознај го тој копнеж како Божја порака упатена на твојата душа! Моли го да ти даде покајание, да ти го открие Христа со сета Негова неизмерна љубов, со Неговата совршена чистота! Во животот на Спасителот кулминирале начелата на Божјиот закон – љубовта кон Бога и кон ближните. Доброчинство, несебична љубов – тоа било живот на Неговата душа. И дури кога ќе го посматраме Него, кога светлината од нашиот Спасител ќе нѐ осветли и нас, тогаш ја гледаме грешноста на нашите сопствени срца.
Ние можеме да си ласкаме себеси, како што го правел тоа Никодим, дека животот ни е чесен, моралниот лик беспрекорен, и да мислиме дека не мораме да ги понизиме срцата пред Бога како обични грешници, но, кога Христовата светлина ќе ги осветли нашите души, ќе видиме дека сме нечисти, ќе сфатиме дека нашите побуди се себични, дека непријателството кон Бога извалкало секое наше дело. Тогаш ќе сфатиме дека нашата праведност е слична на нечиста облека и дека само Христовата крв може да нѐ исчисти од нечистотата на гревот и да го преобрази нашето срце, да го обнови Неговиот лик во нас.
Само еден зрак на Божјата слава, една искра на Христовата чистота, кога ќе проникне во душата, со болна јасност открива секоја грозна дамка…
Душата, трогната на ваков начин, ќе ја замрази својата себичност, ќе се гнаси од своето самољубие и под влијание на Христовата праведност, ќе се стреми кон чистота на срцето, што соодветствува со Божјиот закон и со Христовиот карактер. (Патот кон Христа, стр. 28.29. оригинал)
